İlk başlarda okurken sıkılıyordum ama kısa sürdü. Anne'nin birçok duygusunda kendimi buldum, Secret Annexe de saklanan biri olarak değil, bir kadın olarak, Anne'nin birçok duygusunda kendinimi buldum. Onun yaşadığı gibi bir deneyim yaşamadığım için ne yaparsam yapayım kendimi Anne'nin yerine koyamam. Savaşı bir yana bırakırsak bir insanın kendini başka bir insana açıklayabilmesi ne kadar önemli değil mi? Ya da zor desem daha doğru. Her iki taraf aynı dili konuşsa da sekiz insanın anlaşamaması.Bu durumda savaşı bir tarafa bırakamayız, savaş yüzünden birlikte saklanmak zorunda oldukları için böyleler. ( insan birarda anlaşmaları da zor tabi. Anne'nin, annesi,babası,Peter ve diğerleriyle ilişkileri bir yana, Anne'nin bazı düşünceleri, duyguları beni şaşırttı. 14 yaşında biri olarak yaşadığı durum düşüncelerine bilgelik katmış.
''Crying can bring relief, as long as you don't cry alone.''
''You can be lonely when you're loved by many people since, you're still not anybody's 'one and only'.''
Daha bir sürü notum var da bazıları uzun. Günlüğü okurken, günlüğün son sayfası olduğunu bilerek okurken tuhaf duygular hissettim. Çünkü biteceğini biliyordum (!). Merak ettiğim acaba günlüğünün son sayfasını yazarken Anne de böyle birşey hissetmiş miydi???
