Uğultulu Tepeler, beni duygudan duyguya sürükleyen eşsiz bir kitap oldu. Kimi yerde sinirlendim, kimi yerde hüzünlendim, kimindeyse sevgi ve umutla doldum. Kasaba yaşamında tıpkı doğa gibi insanlar da birbirlerine karşı acımasız olabiliyorlar. Heathcliff'in Catherine'e olan büyük aşkı, buna engel olduğunu düşündüğü herkesten intikam almasına yönelen bir süreci araladı.
Kitabın olay örgüsü başından sonuna oldukça başarılıydı ancak ben Heathcliff'in ayrı kalıp çok değişmiş bir şekilde döndüğü süreçte başından geçenleri de okumak isterdim. Anlatımda bir eksiklik doğurmuş kanımca. Yine de genel olarak insanın doğasında olan ve benim varlığını görmezden geldiğim kin ve intikam duygularının ne kadar gerçek, olası ve hayatın içinde olduğunu bana gösterdi.
Aslında Heathcliff'in Catherine'e olan aşkını ve intikamı ile aslında kendi sonunu hazırlayan sürecin sebebini en iyi yine Cathy açıklıyor:
"Yeryüzünde her şey yok olsa da yalnız o kalsa, ben var olmakta devam ederim; başka her şey yerinde dursa da yalnız o yok olsa, evren bana tümüyle yabancılaşır. Ben artık bu evrenin bir parçası değilmişim gibi olur."
