Kitap yedi hikayeden oluşuyor. Salt bir anlatıdan felsefi spekülasyonlara, ironik bir yaklaşımdan yırtıcı bir hicve, olağanın, her günkü küçük yaşantıların şiirinden adeta mistik bir bilgeliğe kadar çeşitli renkler var hikâyelerde. Yer yer çok fazla betimleme var ancak bu öyle yalın ve akıcı bir dille yapılmış ki okuyucu detaylara boğulup sıkılmıyor.
İlkler ve sonlar unutulmaz ya hani, belki de ondandır bilinmez beni en çok etkileyen son hikaye "Yaprak Ne Canlı Yeşil" oldu. Yaprak Ne Canlı Yeşil' in son paragrafı..
"Nerededir, sağ mıdır, ne yapar bilmem. İnşallah kendi okumaz bunları. Kızacaktır okursa çünkü, bilirim. Bu serüven susulsa idi, lafa dökülmese idi, ona daha yakışacağından. Ama huy canın altından büsbütün de çıkmıyor. Şurasından burasından kaçamak yapıyor. Kusur benim. 'Hala bıraktığım yerde otluyor' diye kızsa yeri. Ağız dolusu küfür etse haklı. Yerden göğe haklı. Ben onun yanında hep haksız olmaya mahkûmum zaten. Doğanın yanında olduğu gibi."
