Şafak Pala çok tutulan ve kısa zamanda dört baskı yapan Yarım Adam ve Yarım Kadın romanlarının devamında Yarım Hayat ile üçlemeyi unutulmaz bir finalle sonlandırmaktadır.
“Neşemizi besleyen şey çektiğimiz acılar ve hüzünlerimizdir.”
Sadece kendi geleceklerini değil tüm dünyayı değiştirmeyi amaçlayan tutkulu ve meselesi olan karakterleri…
Duygusal, düşünsel, estetiksel, kısa vadeli ve kitabın sonuna yönelik uzun vadeli beş türde merakın ustalıkla işlendiği kurgusuyla türünün ilk örneği.
“Zengini de fakiri de piyasaya mahkûm ancak cezayı hükmü kabul etmeyenler çekiyor.”
Her sayfasında merak, gizem ve heyecan dolu hikâyesi bir yana bu kitap yeni bir dünyanın kurulması için okuyucuya çok büyük bir vaatte bulunuyor.
Romandaki özgürlüğü ve mutluluğu gerçek hayatta da yakalayabileceğimize inanan yazar okuyucuları ile birlikte kitaptakine benzer bir ekolojik köy kurma hazırlığındadır.
“Çoğu bugüne kadar hiçbir eyleme karışmamış, iyi üniversitelerde okuyan ve saygın işlerde çalışan, toplumun iyi eğitimli, zeki, hatta ayrıcalıklı insanları ister istemez her geçen gün birer asiye dönüşüyorlardı.
Tüketim toplumuna itaat etmeyerek büyük bir salınım hareketi başlatan bu insanların bundan sonra ne yapıp ne yapmayacaklarını kimse tam olarak kestiremiyordu.
İstanbul yanmak için can atanların kıvılcımı oluyor, özgürlük arzusuyla cayır cayır yanan bu kalabalık da onun yaktığı ateş oluyordu.
Dolmabahçe Meydanı’nı çığlıklarla inletenlerin yakıcı hislerinden kıvılcımlanan değişim alevleri çevreye yayılırken Savaş’ın aklında tek bir soru vardı:
“Bu serseri alev, suskun kalanların içindeki isyanla beslenerek büyük bir yangına mı dönüşecekti yoksa zamanla sönüp tükenecek miydi?”
