O kadar tereddüt ediyor ve şüphe ediyorsun ki fazla düşünmekten uyuşuyorsun. Bütün ihtimalleri hayal ediyorsun. Bütün sonuçlarıyla. Birileri buna halüsinasyon diyor. Oysa hayatın kendisi '"halüsinojen".
Ama biliyorum izin vermeyecek insanlar rahatça kendimizi yok etmemize. Arkadaş olacaklar. Aşık olacaklar. Sırdaş kesilecekler başımıza. Robinson'un bile yanına Cuma'yı veren dünya, üzerinde yaşayan bütün insanları tanıştırma gibi hastalıklı bir saplantıya sahipken uzak kalmamız çok zor olacak gündüzün ve gecenin seslerinden...
"Yarar yok bu dünyada! Ölüm varsa yarar yok! Ölüm bütün sihri bozar. Kurtardığın hayatlar da ölür. Aldığın Nobeller de paslanır. Doğduğun evler de yıkılır. Bin yıl yaşa, görürsün!"
Okur Takip Önerileri
Başkalarını yaralayarak kendi yaranı saramazsın.
Ama onların yarasını sararak kendini iyileştirebilirsin.
Kafeste doğan bir kuş uçmanın hastalık olduğunu zanneder...
...Kırılsın bütün kum saatleri
Dursun zaman
Bırakın sarılayım biraz
Bir yazarın okurunu özlediği gibi değil
Bir masalın çocuğu özlediği gibi...
Ey Savaş!
Sen acı ve korkunç...
Kanlı ve berbat...
Çirkin ve yıpratıcısın...
Fakat sen büyük ve azametlisin.
Bunun içindir ki insanlar sana ebediyen tapınacaklardır.
Ümit ölmez. Ümit en sonra bırakılan şeydir.
Ay... O, bütün esrarı biliyor... Ay her şeyi görüyor...
"Ayın on beşi ışığını yeryüzüne serpmiş..."
Bir öksüzün gönlü için "yuva" erişilmez bir bahtiyarlık, uzak bir Kızıl Elma'dır.
"Yollar uzuyor. Çünkü yollar kahpedir. Yollar elemle uzar ve sevinçle kısalır..."
Dertli gönüller çabuk anlaşır.
Bir kitap okuyordun dalgın..
İçinde insanlar seviyor, ya da ölüyorlardı.
Genç bir adamı öldürdüler romanda.
Korktun, bütün yininle ağlamaya başladın..
O ölen ben değildim...
Şarkı söylüyormuşum
Sokaklarda,
Görmüşler.
Yere yere bakıyormuşum
Yürürken,
Duymuşlar.
Sonrasını uydurmuşlar.
"Kefeni boynuma, şehitliği gözüme aldım."
"Beni Allah yarattı, vatan büyüttü. Beni Allah besliyorsa, vatan için besliyor. Ben anamın karnından dünyaya gözümü açtığım vakit, açtım; karnımı vatan doyurdu... Çıplaktım, vatan sayesinde giyindim. Vatanımın nimeti kemiklerimde duruyor. Vücudum vatan toprağından, nefesim vatan havasından... Vatanımın uğrunda ölmeyeceksem, ben niçin doğdum ? Ben adam değil miyim ? Ah, vatanını sevmeyen adamdan, sana nasıl sevgi beslemesini beklersin ?"
...Zaman aramızdan bir düşman gibi geçiyor.
Çocuklarının felaketini iki kat şiddetle hisseden anneler, bu ıstıraplarını çocuklarına fazlasıyla iade ederler; böylece keder anadan çocuğa ve çocuktan anaya her intikal edişinde büyüdükçe büyür.
Fedakâr insanlar, er ya da geç terk edileceklerdir.
Sayfa 255Kitabı okudu
"Bir cennet hayaliydi, bir kalemin mürekkebini kağıda âşık eden..."