Ufak bir kıvılcım ile başladı herşey bak nasıl da alev aldı onca şey.Ne anı kaldı ne hatıra ne sen kaldı nede ben.
insan sonbaharda düşünür nedense ölümünü
ölüsünü sararmış yaprakların örttüğünü
Sayfa 28Kitabı okudu
"Çünkü eğer şimdi, on beş, on altı, yirmi ya da yirmi beş yaşındayken içinizde belli bir kıvılcım, bir ateş yoksa ellisine geldiğinizde bu çok zor olur."
Beni Yakışına
O esrarlı yangına bu can nasıl dayandı?
Sahile vurdu kalbim,su yandı,kum da yandı.
Bir mum gibi eriyip aktı uykusuzluğum,
Ölüme başkaldıran dertli uykum da yandı.
Yurdundan mahrum edip dolaştırdın Cem gibi.
Ruhumla söndü alev,sonra ruhum da yandı.
Kül oldu bir yiğidin figanıyla her umut.
Bülbülün küllerine konan puhum da yandı.
Böylesi bir yangını görmedi Nemrut bile.
Kaktüsün gölgesinde nazlı âhım da yandı.
Âhımdır zannederdim en belalı kıvılcım,
Kirpiğine dokunan kanlı âhım da yandı.
Sahile vurdu kalbim su yandı, kum da yandı,
Bir mum gibi eriyip aktı uykusuzluğum
Ölüme baş kaldıran dertli uykum da yandı
Yurdumdan mahrum edip dolaştırdın cem gibi
Ruhumla söndü alev sonra ruhum da yandı
Böylesi bir yangın görmedi Nemrut bile
Kaktüsün gölgesinde nazlı ahım da yandı
Ahımdır zannederdim en belalı kıvılcım
Kirpiğine dokunan kanlı ahım da yandı
Bir damla su ver bana ey çöl, bari sen küsme
Kalmadı hiçbir şeyim bak günahım da yandı
Yenilgiler bir tufan gibi çöktü üstüme
Ülkem yıkıldı heyhat, ordugahım da yandı.
Ama ben en çok şeyi en kısa
Zamanda sana söyledim.
Yalnız sana.
_ Kıvılcım, Özdemir Asaf
artık görünmüyor mevsimde hüzün
bulutlar bir garip rüyaya dalmış
ufukta güneşi ağlatan yüzün
bir mültecî gibi tenhâda kalmış
Hiçliğin Tadı.
♦ Ey hüzünlü ruhum.
Ihtiyar budala kanının kanatlarında
hırçın bir kıvılcım yanardı
umudun mahmuzu
yavaşça dokunsa şaha kalkardın
Ey şimdi her adımda derin derin soluyan hasta işe yaramaz beygir uzan olduğun yere dayanmasını bil.
Sönmeyen yanı varmı dünyanın.′
Charles Baudelaire