Modern dünya bizden hızlı davranmamızı istiyor. Zihinsel zaman hızlanırken duyguların zamanı kendi yavaş ritmi ile ilerliyor. Zihnin zamanı ile duyguların zamanı arasındaki yarık büyüyor. Görmezden gelinmiş, ihmal edilmiş, işlenmemiş duygular ise bir endişe nöbeti veya iç huzursuzluğu şeklinde bizi yokluyor.Bu endişeden kaçmak için daha çok hızlanıyor, hızlandıkça insanlığımızın dokusunu oluşturan duygularımızdan daha da uzağa düşüyoruz. Ve sonra, ileri yaşlardan geçmişimize baktığımızda kocaman bir boşluk görüyoruz , yapmak uğruna olmayı feda ettiğimiz,sevdiklerimizi yeterince sevmediğimiz,içimizde ifade edilmeyi bekleyen sözcükleri dillendirmediğimiz,sadece bize ait olan bir hikayeyi söze dökemediğimiz için, varoluşsal bir suçluluk hissine mağlup oluyoruz .
“Hayat bir çizgi değil” diyor bir Zen ustası , “ birbiri ardınca gelen şimdilerden ibaret.”
"Varlığının içinde doğmuş olan kendi özünü sevmediğin sürece o, başkalarına ışık saçamaz. Önce sen kendi üzerine bir ışık olmalısın, ondan sonra ışık yayılacaktır, başkalarına ulaşacaktır."
Okur Takip Önerileri
“Bir zamanlar tanrıya küfretmekti en büyük küfür , ama tanrı öldü ve böylelikle bu kafirler de öldü . Şimdi en korkunç günah yeryüzüne küfretmek ve anlaşılmaz olanın ciğerine yeryüzünün anlamından daha çok itibar etmektir !
Sayfa 7Kitabı okudu
“Sevmek için zaman ayırmak gerekir . Bilmek için zamana ihtiyaç duyarız . Güzelliği ancak zamana ayırarak fark ederiz . Zamanla olgunlaşırız . Lütfen yavaş gidiniz . “
Sayfa 38Kitabı okudu
“Çok hızlı giderseniz içinizde olup bitenleri özümseyecek ve onu kendi duyarlılığınızın bir parçası kılacak kadar vaktiniz olmaz. Güzellik ancak onu durup temaşe edecek zamanınız varsa size bir şey söyler .Günümüzde görmenin yerini bakmak,hatta bakmanın yerini göz atmak alıyor .Şeyler ancak iki göz atış arasındaki süre boyunca ilgimizi çekebiliyor . “
“Başarının yetişkin dünyasındaki ölçütleri , çocuklara adeta şırınga ediliyor . Çocuklar hep bir adım daha ileri gitmeleri konusunda zorlanıyor . Sorun şu ki , zihinsel zorlamalara rağmen , çocukların duyguları aynı hızla gelişmiyor . Duygular , hızlandırılması mümkün olmayan kendine has bir zamanlama ve ritme sahip . Hızlı büyütmenin yarattığı zorlanma, ergenlik dönemi boyunca sorun yaratan ve üzüntü veren davranışlara neden olabiliyor . Çocukların büyümek , öğrenmek ve gelişmek için zamana ihtiyacı var . Neticede çocuk yetiştiriyoruz , hormonlu domates değil ! “
Sayfa 24Kitabı okudu
"dünyada hepimiz sallantılı, korkuluksuz bir köprüde yürür gibiyiz. tutunacak bir şey olmadı mı insan yuvarlanır. tramvaydaki tutamaklar gibi. uzanır tutunurlar. kim zenginliğine tutunur; kimi müdürlüğüne; kimi işine; sanatına. çocuklarına tutunanlar vardır. herkes kendi tutmağının en iyi, en yüksek olduğuna inanır. gülünçlüğünü fark etmez. kağızman köylerinden birinde bir çift öküzüne tutunan bir adam tanıdım. öküzleri besiliydi , pırıl pırıldı. herkesin, “- veli ağanın öküzleri gibi öküz, yoktur, ” demesini isterdi. daha gülünçleri de vardır. ben, toplumdaki değerlerin ikiyüzlülüğünü, sahteliğini, gülünçlüğünü göreli beri, gülünç olmayan tek tutamağı arıyorum: gerçek sevgiyi! bir kadın. birbirimize yeteceğimizi, benimle birlik düşünen, duyan, seven bir kadın!
“bütün hayatımızı yersiz çekingenliklerle mi geçireceğiz olric? cesareti yalnız kafamızda mı yaşayacağız?”
- neden bu kadar karamsarsın?
- sen neden değilsin? çevrene bakmıyor musun hiç?