"Dahiyane yanı,coşkunluğudur, görünmez kanatlarıdır."
"İnanın," diye yazar annesine, sizinle olan ilişkimi hafife almadığıma ve hayat planımı sizin bütün arzularınızla bağdaştırmaya çalışmanın beni çoğy kez yeterince huzursuz ettiğine inanın."
"Trajedisini ve hayatının sefaletini erken yaşta tadar; zira bu kahramanca savaşı, önce nefretinin muhattabı olanlara, yani hoyrat dünyaya değil, -hisseden biri için en feci kalp ağrısı bu olmalı- özellikle de en sevdiği, onu en çok seven insanlara karşı açmıştır."
Çünkü sadece paramparça olan bilir, tamamlanmanın özlemini
🥀 Olmaz. Kısıtlanmış bir varoluş bile daha önceden görünmeyen sınırlara kadar esneyebilir. Sadece ruhumuzu veremediğimiz şeyleri yitiririz. Ruh gözü açılmış kişi, kendiyle bağlantılı olup başkalarının göremediği şeyleri görür. Duy gularımı harekete geçiren, canlandıran, tatmin eden her şey benim için kutsaldır, bellekte bunlardan geriye hiçbir şey kalmasa bile böyledir.
Bilgelik midir bu, Günderrode? Kendini kısıtlama mıdır? Gerek koşullarımdan gerekse mizacımdan dolayı hareket tarzıma sizinkine nazaran daha dar sınırlar çizilmiştir, Kleist. Sizin bir denge unsurunuz, şiirleriniz var. Şiirler şanslı insanların lüksüdür.
#oxudumbitdi
#hiçbiryerde #christawolf
Gerçek Spinozacılar, hızlar ve yavaşlıklar, dondurucu katılaşma ve hızlanan hareketler, biçimsiz öğeler ve özneleştirilmez duygular bağlamında düşündükleri için Hölderlin, Kleist ve Nietzsche’dir.
Hölderlin, Kleist ve Nietzsche’de ilk göze çarpan şey onların dünyayla olan bağlantısızlıklarıdır. Şeytan Faust’ta bulduğu kişiyi gerçek hayattan koparıp atar. Üçünün de karısı ve çocuğu yoktur (tıpkı kan kardeşleri Beethoven ve Michelangelo gibi), evleri ve servetleri yoktur, sürekli bir meslekleri, güvenli bir makamları yoktur. Göçebe tabiatlıdırlar, dünya üzerinde başıboşturlar, toplum dışında, garip, hor görülen insanlardır ve tümüyle anonim bir varoluş sürdürürler. Dünyevi hiçbir şeye sahip değillerdir. Ne Kleist, ne Hölderlin, ne de Nietzsche kendine ait bir yatağa sahip oldu, hiçbir şey onların malı değildi, kiralık iskemlelerde oturup kiralık masalarda yazdılar ve yabancı bir odadan diğerine dolaşıp durdular. Hiçbir yere kök salmadılar -Dostlukları kırılgandı, konumları ufalanıveriyordu, sürekli boşluğa yazıyorlardı. Böylece, Goethe’ninki berrak, düzenli bir yörüngede ilerlerken, onların varoluşları meteorvari, tedirgin, kayan yıldızlar gibi başıboştu.
“Zaten herkes ayağının takılacağı o melun taşı kendi içinde taşımaz mı?”
-Heinrich von Kleist
Bırak keder ve can sıkıntısı gevezeliklerine devam etsin,
Mutluluk dilsizdir.
Denizdeki bir gemiden farkımız yok onun gözünde,
Bizi canının istediği yere sürükleyip duruyor,
Mecburuz dalgasıyla birlikte yol almaya.
Böylesine bir dalga yatıştırılamaz.
Güneşin yalnız sana mı doğduğunu sanıyorsun ey budala?
Güvensizlik ruhun vebasıdır.
Hasta bir göze herkes, hatta en saf ve suçsuz olan bile
Cehennem zebanisi gibi görünür.
İnsan çoğu kez korkunç düşüncelere cesaret eder de
Uygulamaya gelince dehşet duyar.