...Kalabalık beni sahiden sıktı.ben ikide birde böyle oluyorum,bazen bütün insanların boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum,bazen de hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum.Bu nefret filan değil...İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile... Sadece biraz yanlızlık ihtiyacı.Öyle günlerim oluyor ki,etrafımda küçük bir haraket ,en ufak bir ses bile istemiyorum.Taşıp dökülecek kadar kendi kendimi doyurduğumu hissediyorum.kafamda ,hiçbir şeyle degişilmesi mümkün olmayan muazzam
hayaller, bana her şeylerden daha kuvvetli görünen fikirler birbirini kovalıyor...Fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakın birini arıyorum.bütün bu beynimde geçen şeyleri teker teker ,uzun uzun anlatacağım birini...
"Yas,sadece sevdiklerimizi kaybetmekle olmaz.Bir yaşama biçimini kaybetmek de yastır. Bir şehri bildiğimiz halde kaybetmek,rutinlerimizi kaybetmek de yastır.Hatta itikadlarımızı,dünyayla olan inançlarımızıda kaybetmek de yastır..."
~Kemal sayar~