Əvət, ey vətəndaşlar! Və dolayısıyla sizlər, ey gələcək nəsil, ey gənclik! Ey əsrimizin Siyavuşunun böyümüş oğlu! Sənin öhdəndə böyük bir vəzifə var. Səndən əvvəlki nəsil yoxdan bir bayraq, müqəddəs bir ideal rəmzi yaratdı. Onu min müşkülatla ucaldaraq dedi ki:
— Bir kərə yüksələn bayraq bir daha enməz!
Bunu deyərkən o, bugünkü öksüzanə mənzərəni hesaba almamış deyildi. Bu onun tərəfindən təsəvvür olunmuşdu. O sənin o zaman bu bayrağı gənc çiyinlərinə alıb məsumanə bir tərzdə küçə-küçə dolaşaraq: «irəli, irəli Azərbaycan əsgəri» —deyə əsgər kimi addım atmağını görmüşdü və bu sözü cəsarətlə söyləmişdi. . Əlbəttə ki, sən onun bu ümidini qırmayacaq, bu gün parlament binası üzərindən Azərbaycan türklərinin yanıqlı türkülərinə mövzu olmuş, ürəklərinə enmiş bu bayrağı təkrar o bina üzərinə dikəcək, Böyük Dəmirçinin geri dönüşünü görüncə onun tərəfinə keçəcək. — Ya qazi və ya şəhid olacaqsan.
Adam başqalarını necə mühakimə edər, onlar barədə necə fikir yürüdə bilər? Necə ona-buna əsaslanaraq - bundan xoşum gəlir, bundan xoşum gəlmir - demək olar? Nəhayət, bu sözlər nəyə lazımdır axı?
İnternet çalışmalarında lider olan, Stanford Üniversitesi Nicel Toplum Araştırmaları Enstitüsü’nün direktörü Norman Nie’nin söylediği gibi, “İnternette birisiyle ne kucaklaşabilir, ne de öpüşebilirsiniz.”
Aydındır ki, nə istədiyini bilən insan özünü aldatmaq məqsədi ilə müəyyən fantaziyalar yaradır və bununla da özündə müəyyən arzu olunan duyğu və emosiyalar doğurur. Çox vaxt da yuxularda xatırlananlar da bundan ibarət olur.
Okul birincilerini izleyen araştırmacılardan biri olan, Boston Üniversitesi’nde eğitim veren Profesör Karen Arnold ise durumu şöyle açıklıyor: “Sanıyorum ’itaatkârları’, yani sistem içinde nasıl başarılı olunacağını bilenleri keşfettik. Okul birincileri de hepimiz gibi hayatta bir mücadele içindedir. Bir insanın okul birincisi olduğunu bilmek, onun ancak notlarla ölçülen akademik alanda çok başarılı olduğunu bilmek demektir. Hayatta karşılaşacakları şeylerle nasıl baş edebileceklerini hiç bilemezsiniz.”