Əvət, ey vətəndaşlar! Və dolayısıyla sizlər, ey gələcək nəsil, ey gənclik! Ey əsrimizin Siyavuşunun böyümüş oğlu! Sənin öhdəndə böyük bir vəzifə var. Səndən əvvəlki nəsil yoxdan bir bayraq, müqəddəs bir ideal rəmzi yaratdı. Onu min müşkülatla ucaldaraq dedi ki:
— Bir kərə yüksələn bayraq bir daha enməz!
Bunu deyərkən o, bugünkü öksüzanə mənzərəni hesaba almamış deyildi. Bu onun tərəfindən təsəvvür olunmuşdu. O sənin o zaman bu bayrağı gənc çiyinlərinə alıb məsumanə bir tərzdə küçə-küçə dolaşaraq: «irəli, irəli Azərbaycan əsgəri» —deyə əsgər kimi addım atmağını görmüşdü və bu sözü cəsarətlə söyləmişdi. . Əlbəttə ki, sən onun bu ümidini qırmayacaq, bu gün parlament binası üzərindən Azərbaycan türklərinin yanıqlı türkülərinə mövzu olmuş, ürəklərinə enmiş bu bayrağı təkrar o bina üzərinə dikəcək, Böyük Dəmirçinin geri dönüşünü görüncə onun tərəfinə keçəcək. — Ya qazi və ya şəhid olacaqsan.
Adam başqalarını necə mühakimə edər, onlar barədə necə fikir yürüdə bilər? Necə ona-buna əsaslanaraq - bundan xoşum gəlir, bundan xoşum gəlmir - demək olar? Nəhayət, bu sözlər nəyə lazımdır axı?
İnternet çalışmalarında lider olan, Stanford Üniversitesi Nicel Toplum Araştırmaları Enstitüsü’nün direktörü Norman Nie’nin söylediği gibi, “İnternette birisiyle ne kucaklaşabilir, ne de öpüşebilirsiniz.”
Aydındır ki, nə istədiyini bilən insan özünü aldatmaq məqəsdi ilə müəyyən fantaziyalar yaradır və bununla da özündə müəyyən arzu olunan duyğu və emosiyalar doğurur. Çox vaxt da yuxularda xatırlananlar da bundan ibarət olur.
Okul birincilerini izleyen araştırmacılardan biri olan, Boston Üniversitesi’nde eğitim veren Profesör Karen Arnold ise durumu şöyle açıklıyor: “Sanıyorum ’itaatkârları’, yani sistem içinde nasıl başarılı olunacağını bilenleri keşfettik. Okul birincileri de hepimiz gibi hayatta bir mücadele içindedir. Bir insanın okul birincisi olduğunu bilmek, onun ancak notlarla ölçülen akademik alanda çok başarılı olduğunu bilmek demektir. Hayatta karşılaşacakları şeylerle nasıl baş edebileceklerini hiç bilemezsiniz.”
Evrim biyologlarına göre bir anneyle babanın kendilerini feda etmesi, genlerin bir sonraki kuşağa geçmesine yani “üreme başarısına” hizmet eder. Bir kriz anında bu korkunç kararı veren aile açısından ise, bu sevgiden başka bir şey değildir.
Mövcud durumda isə hökumətin monopoliyasında olan KİV-lər yalnız onlara icazə verilmiş çərçivədə bəlli mövzuları gündəmə çıxarırlar. Beləliklə də, yeknəsəq mövzular mütəmadi olaraq təkrarlanır, saqqız kimi çeynənilir ki, bu da təbiidir ki, dilin nəhəng imkanlarından bəhrələnməyi əngəlləyir, əvəzində isə publikaya bəlli meyarlarla çərçivələnmiş, süniləşmiş dil leksikonu (elementlərindən istifadə) təqdim olunur. Beləcə, dilin işlədilmə imkanları məhdudlaşdırılmış vəziyyətə düşür və inkişafına süni şəkildə maneələr yaradılır. Nəticədə televiziya, radio və digər mətbuat orqanlarında çərçivəli dil leksikonunu təşkil edən tavtoloji dil elementləri baş alıb gedir. Həmçinin, eyni məqsədlə küçə leksikonu ilə edilən çıxışlar dövlət dilinin istər-istəməz məişət səviyyəsinə düşürülməsinin acınacaqlı göstəricisidir.
Əslində isə Kilsənin vəzifə borcu bunun tam əksinə, fərdi hissiyyatsız və düşüncəsiz kütlədən ayırmaq, ona özünün yeganə vacib faktor olduğunu başa salmaq və dünyanın xilasının fərdi ruhların xilasından ibarət olduğunu anlatmaqdır.