Bitirdiğimi sanıyordum ama hâlâ söyleyecek bir iki şey kaldı, beni boyunduruğuna alan eğilime niçin direneyim ki? Silinen bir acıyı tatmama izin verin, defalarca baktıktan sonra bir kez daha arkama bakmama izin verin.
Sevgi mi sevgisizlik mi? İkisi birden belki, ya da sırayla, bilmiyorum, emin olun hiç bilmiyorum.
Öte yandan, olayların çoğunu anımsardın. İşte o zaman da yazılı şeyler arasında yaşananları anımsayamamaktan kaygılanırdın. Sonuçta o anları da yaşamıştın. Ne olmuştu onlara?
Yalnızlığımın tam ortasında konuşuyorum, ben ki yalnızlıktan daha uzun süren bir şey tanımadım.
Selim İleri
Ve daima içe kapanış, iyileşemeyecek kadar içe kapanış.
Sayfa 105 - Ketebe YayınlarıKitabı okudu
Utanç bu canlılığını nereden alıyor?
Acının sınırlarından içre, mutsuzluk da inkar edilemez olandır. O, basit bir ağrıdan daha fazlasıdır. Ruhu ele geçirir ve onu kölelik mührüyle damgalar.
İnsanın kendine karşı haksızlık etmemesi ne kadar zor!
Sayın Anne'nin sıkıntılı biri olduğuna eminim, ama dertlerinin devasını da yanında taşıyordu, memnuniyetinin gücü acılarında yoktu, bu devalardan birinin ben olduğumu ve benim evliliğimin onu cidden tesellisiz kıldığını hissediyorum.
Ne kadar çok yitirmişsindir kısacık hayatında, yitirmenin ya da sahip olmanın kendisini bile.