Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
Kendime Not
Spoiler İçerebilir
din iltihaplı bir yaraydı herkeste olan ama yarası hiç savmayan, üzerine yarabandı yapıştırıp hiç yokmuş gibi yapanlar da vardı bir de başkalarının yarasına -tuzla- pansuman yapmaya çalışan, en nefret edilesi olanlar bunlardı insanlığa kan kusturuyorlardı, en çokta masumları üzmesine katlanamıyordum, ne hikayeler var vurun kahpeye kitabındaki aliye'ye benzer, tosun ile istediğim gibi ihtişamlı vedalaşamamaları kitabın sonlarına kadar absürt ümidimi korumamı sağladı, üzüntü öfkeden sonra geldi bana kitabı bitirdiğimde çünkü hacı fettah gibi din istismarınında istismarını yapan insanlar bana hayatımda pek tanıdık geldi ve kitapta her zaman istedikleri o arzuya kavuşmaları en hoşuma gitmeyen tarafıydı, böylesi bir son benim için biraz beklenmedik aliye'nin ölümü ise asla haketmediği bir trajediydi, yine de bana farklı bir perspektif sunan bu kitaba teşekkürlerimi sunuyorum
Sappho, tarihte bilinen ilk kadın şairlerden biri.
Günümüze ulaşan şiirlerinin sadece parçalardan ibaret olmasına rağmen, bütün olarak bilinen tek şiiriyle ünü hala devam etmekte. Şiirlerinin yalnızca küçük parçalarını okuyabiliyoruz ve eksik kalan kısımları tahminler yoluyla doldurabiliyoruz. Antik dönemden kalan dökümanlar haricinde Sappho
Kitabı okurken yüzümden tebessüm hiç eksik olmadı. Hatta bazı yerleri sesli bir şekilde aile üyelerimle de paylaştım ve onlar da güldüler. Çocukluğumdan itibaren yaşadığımız sorunları bir kitaptan onlara okumak komik bir şey midir?(!)
Yaptıklarını bir hata olarak değil, hak olarak görüyorlar. Ve bunu onlara açıklamak ve onlar tarafından anlaşılmak sanırım artık çok zor. Her neyse :))
Umarım herkes okur ve birileri çocukların da bir birey olduğunun farkına varır.
TANGO TANGOR ERGO SUM!
(Dokunuyorum, dokunuluyorum, halde varım.)
Bir kitabı okuyup bitirmek o kitapla ilişkinizin ve aldığınız zevkin de biteceğini göstermez. Aksine yaşam boyu devam eden bir sürece eşlik eden yeni cümleler duygular fikirler ile "insan"lığınıza çeşitli suretler eklersiniz. Bazıları eksik yanlarını tamamlar, bazıları geliştirir, değiştirir, dönüştürür. Bu kitapla ben de kendimde eksik bulduğum hususlar üzerinde dönüşebilmeyi amaçladım. Yalnız uyarmalıyım ki dönüşümü kendi çabalarınızla gerçekleştireceksiniz, oturup kendinize sorular soracaksınız ve yanıtlar vereceksiniz. Çünkü kitap tavsiyeler ve kuru bilgi vermek yerine dokunmanın türleri ve neler ifade ettiği üzerine şu şekilde bölümlere ayrılmış:
1)DOKUNMANIN HAYAT İÇİN TAŞIDIĞI ANLAM ÜZERİNE
2)YERE DOKUNMAK: ŞİMDİ DERİN BİR NEFES ALIN 3)KENDİNE DOKUNMAK: BENLİĞİN DUYUSALLIĞI
4)BİRBİRİNE DOKUNMAK: AŞKA HEP YENİ BİR BAŞLANGIÇ
5)HİSSEDİLEN DOKUNUŞ:
GÜLMEK VE GÜLÜMSEMEK ÜZERİNE.
6)DERİNDEN DOKUNAN: SUSMA ÜZERİNE.
7)DÜŞÜNSEL DOKUNUŞ: OKUMA SANATI ÜZERİNE.
ÜZERİNE DÜŞÜNÜLMESİ GEREKENLER:
___________________________________
•Bana sempatik gelen veya sevdiğim birisine dokunabildigimde kendimi nasıl hissediyorum?
•Bana dokunulduğunda bundan nasıl etkileniyorum?
•Peki ya bana dokunulmasından hoşlanmadığımda?
•Ya tam tersine, dokunuşun eksikliğini hissettiğimde?
•Ne zaman, kime, kimin hangi dokunuşu uygun düşer; az geldiğinde nasıl bir yoksunluğa yol açar, çok geldiğinde hani sınırları koymak gerekir?
____________________________________
Tam da düşüncelerim kıskıvrak kenara sıkıştırmışken beni elime aldım ve okumaya başladım.
Her kitap -tıpkı insanların hayatımıza girip çıktığı vakitler gibi- hayatımıza girdiği vakitle örtüşüyor. Bunun her seferinde olmasının artık bir tesadüf olduğunu düşünmüyorum. Her neyse.
Eğer düşünceleriniz tarafından hırpalanıyor, şakaklarınızda korkunç bir ağrı hissediyorsanız bu kitabın içerisinde sizinle aynı duyguları paylaşan ve çözümü morfinde bulan sonunda da ... (cümleyi kendim tamamlamak istemiyorum kitaptan kesitle bitireceğim. )
~Spoiler~
" Tamamen sağlıklı olacak mıyım acaba artık? Aslında bir kere daha düşünürsek... Bomgard'a ihtiyacım yok, kimseye ihtiyacım yok. Hayatımı bir dakika bile uzatmaktan utanıyorum. Böyle bir hayatı uzatmak olacak iş değil."
" (...) Hiç kimseye borcum yok. Kendi kendimi öldürdüm, o kadar. Bir de Anna'yı. Başka ne yapabilirdim ki? Amner'in şarkısında söylediği gibi: Zaman iyileştirir. Bunu söylemek onun için basit ve kolay tabii. Defter Bomgard'a
Bitti. "
....................................................................eden? Yaşamaya devam etme nedenimi bulana kadar yaşamaya devam edeceğim sanırım. Kitaptaki yırtık günlük sayfaları gibi. Sanırım düşüncelerimi henüz açıklamaya pek hazır değilim.
Neden biz kadınlar bu gibi durumlarda başkasının suçu nu ve ayıbını kendimizin suçu ve ayıbı gibi görüyoruz?
Hiçbir suçumuz ve ayıbımız olmayan durumlarda kendimize suç ve ayıp duyguları yükleyerek acı çekiyoruz ve susuyoruz?
Neden?
Neden bunu yapıyoruz?
Neden bir türlü o istediğimiz "biz" olamıyoruz?
Neden düşüncelerimizi bir yaşam biçimine dönüştüremiyoruz?
Hakkımızda ne düşünürler diye veya bir şeyleri koruma adına bu kadar zavallı olabiliyoruz? Bir yerlerde bir yanlışlık var. O yanlışlık sadece bizde değil bunu biliyorum. Ama neden sadece bizim üzerimize kalıyor?
Ya da biz kendimize mal ediyoruz. Evet, biz kendimize mal ediyoruz.
Sonra, hemcinslerimizin yaşadıklarına çok duyarsız kalabiliyoruz. Hatta yaşadıklarından dolayı onları suçlayabiliyoruz. Bu çok önemli bir sorundur. Bu güne kadar tecavüz olaylarında hep kadınlar suçlanmıştır.
Kadınlara şüphe ile bakılmıştır.
Bunu da en çok maalesef ki, kadınlar kadınlara yapmış tır. Oysaki bu durumda ayıp yaşatana aittir. Bu durumun mağduru olan kadına ait değil bu ayıp. Bunu neden bir türlü anlayamıyoruz?
"İklimi sert:sık sık yağan yağmurlar, hiç kalkmayan sisler, ilkbaharın sonundaki ayaz ve ağustos ayında gelen erken kış. Toprak verimsizdir: ya sırf taşlık ve granit toprak ya da bataklık olan ovalardan ibarettir. Maden yok denilecek kadar az. Tarım büyük zorluklarla yapılmaktadır. Ülke halkının kendi bağımsız bir devleti hiç
(...) Tanrının hiç değilse bana acıyıp hiç değilse karşı çatıya ötsün diye bir kuş göndermesini diliyordum.
Dileğimi yerine getirenin Tanrı mı, yoksa şeytan mı olduğunu bilemiyorum, ama neredeyse o anda penceremin altında bir kuşun değil, daha da iyisini, on beş yaşlarında bir genç kızın berrak, kadife sesini duydum. (...)
Ağır ve baygın bir ezgiydi, adeta hüzünlü ve içler acısı bir güvercin kuğurdamasını andırıyordu: youtu.be/tXJf_wGW5SM
(...) bütün bunların insanlığın daha önce duymadığı yumuşak ve uysal bir ses tonu ile söylenmesi!.. Böylesine korkunç sözlerin o kırmızı ve temiz dudaklardan dökülmesi ürkütücüydü. Adeta gülün üzerinde salyangozun sümük izi kalmıştı.
(...) Ah! Bir hapishanede olmak ne büyük bir alçalma! Burada her şeyi kirleten bir zehir var. Burada her şey, on beş yaşında bir kızın şarkısı bile yozlaşıyor! Burada bulduğunuz bı kuşun kanadında çamur vardır; koparıp kokladiginiz güzel bir çiçek iğrenç kokular yayar.
Bir kitap, beş ölüm.
Ölümü hep korkunç, acı verici, dayanılmaz bir durum ile anarız ama bu kitap ölümün aslında ne kadar sıradan, hayatın içinden ve alışılabilır olduğunu Emile Zola'nın kaleminden tüm çıplaklığı ile sunuyor. Evet, tam anlamıyla ölüm bu kitapla hayatın karşısında çırılçıplak kalıyor.
Kabullenmek zorunda kaldığımız, zamanın
Söz söylemek irfan ister anlamak insan.
Evet firdevsi sözü tartı, inceledi ve kitaba döktü, bizde okuyarak anlayarak, düşünerek akla döktük.
1) Şahnâme'nin yazılış amacı?
Söylenecek bütün sözler söylenmiş, yeniden söylenmeye değer söz kalmamıştır.
Bende sana bunlardan birini söyleyeyim. Ama ne söyleyeyim? Benim her söylediğim benden önce
