Kaderimiz bir tuhafsa, ömrümüzü dolu bir kadeh gibi sindire sindire içmediysek, günahı boynumuza değil. Bu kara günlerin de bir sonu var.
Sayfa 118 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Canım Benim,
Bilir misin, "canım" dediğimde içimden canımın çıkıp sana koştuğunu duyarım hep.
Sayfa 118 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
başka, olduğumdan farklı bir kişi olmak istemezdim — bütün yoksunluklarımla, kusurlarımla, bozukluklarımla, ben benim... Yaşamım da böyle olacaktı; zaten de, öyle oldu...
Dünya ne ise oydu; ben de ne isem o oldum
uyuşamadık. Hepsi bu.
Gene de; evet, doğru: bir anlamda kaçtım, kaçıyorum şimdi de — bu da belki güçsüz olduğumu, yetersiz ve korkak olduğumu gösterir. Başarısız oldum. Bugün, yakınlarımın gözünde de, toplum indinde de, yersiz bir ‘düşkün’üm. Biliyorum.
Dünya benden ben olmamı istemedi.
Beni ben olarak tanımadı.
Ben de sırtımı döndüm işte, bu dünyaya
Sahici olmak; sahiden anlaşılmak, tanınmaktı, istediğim.
Ama beni tanımalarını en çok istediğim kişiler, beni en çok yanlış anlayan kişiler oldular.
Bu dünya pek fazla şey vermedi bana — hoş, ben de ona pek birşey vermedim ya...
İnsan insan oldu mu, acı çeker. Bunları anlaman, senin insan olacağını gören Baban’ın gururlu üzüntüsü ile üzüntülü gururunu anlamlı kılmıştır sana.
Anımsıyorsundur: Senin için, “Benim kızım insan olacak” demiştim. Sen, benim bu sözümü o anda beynine kazımış, ama yüzüme de hayretle bakmıştın — o hayretini anımsıyorsun, değil mi?