Ama hayatta kalmak, düştüğümüz dikenli bahçede kanayarak dolaşmak değil mi zaten?
Zaten hayatta pek az acı sadece kendi yarasından yayılıyordu. Derinde her zaman daha başka daha büyük bir yara vardı; ve dünyaya dayanmak için evvela onu iyileştirmek lazımdı.
Tek ısırık uğruna cennetten kovulmuş bir ırktan böylesi bir diğergamlık beklemek abesle iştigal değilse ne?
Ayrılmaya karar vermedik, çünkü zaten birlikte değildik.
Ne yaparsanız yapın ne yaşarsanız yaşayın, çocukluk hayallerinizi kaybetmediyseniz hala masum sayılırsınız.
İnsan tek kişi doğup çok kişi olarak ölüyor.
Aynalar olmasa güzellik, başkaları olmasa iyilik mi kalır dünyada.
Dünyanın neye benzediğini pekala biliyor ama birlikteyken yeni keşfettiğimiz başka bir gezegende yaşıyorduk.
