Hepimizi değilse de, çoğumuzu ağlatan, minik Zeze.. Yoksulluğun, sevgisizliğin, anlayışsızlığın, yalnızlığın içindeki, küçük çocuğum. Babasından kıyasıya dayak yiyen, yine babasına bir paket sigara almak için tüm gün debelenen, minicik umutları olan, Portuga'nın arabasına bindiğinde, ilk kez kendisine ait bir meta hisseden, buna da bir türlü inanamayıp "sahiden bizim mi?" diye defalarca soran, küçük Zeze. İnsanların herkesten gizlediği yaralarını, acılarını, kendilerine dahi itiraf edemedikleri yoksunluklarını, ağlatarak dışa vurduran, Zeze.
Masumiyetin, küçük umutların, neşen ve sevilmeyi tattıktan sonra yapayalnız kalmanla, ömrümüz boyunca sevileceksin. Hatırlanacaksın. Sekiz yüz elli iki bin kilometre konuş sen, dinleyeceğim seni. İçimde bir yerlerde olacaksın hep. Yavrum..
Beyza ‘ya teşekkür ederim. O olmasa bu kitabı büyük olasılıkla en az 1 yıldan önce