Bir kez daha söylemek istiyorum Shakespeare ve onun büyülü dili... Yüzyıllar sonra bile aynı ilgi ile okunabilmesi, izlenebilmesi öyle anlaşılır ki... Hem anlattıklarının asla modası geçmiyor hem de enfes bir dil kullanıyor.. şiir ve düz yazıyı meç ederek okuyanını ya da izleyenini büyülüyor... macbeth, daha ilk sayfadan sizi içine çekmeyi başarıyor, ben çok keyif alarak okudum.. Bir insanın hırsını dizginleyemediği taktirde sonucun nerelere varabileceği o kadar net bir şekilde ifade edilmiş ki.. ipin ucu bir kere kaçınca yakalayabilene aşk olsun.. Süreç Macbeth için de maalesef aynı işledi.. Macbeth' in iç hezeyanları, korkuları, sanrıları oldukça sağlam bir şekilde anlatılmıştı.. Bir kez daha gördük ki güç çok tehlikeli bir dinamikti, herkesin sırtlanamayacağı bir olgu.. gücü elinde bulunduranların ise bir süre sonra kontrolü kaybetmesi ve artık gücü yöneten değil de güç tarafından yönetilen tarafa geçmesi bir hayli düşündürücü.. Bana insanların kendi uydurduklarının kölesi olması kadar ironik gelen başka bir şey yok.. Senin bir şeylere atfettiğin güç nasıl olur da seni yönetebilir ve nasıl olur da onu kaybetmekten ölesiye korkup saçma sapan hallere bürünebilirsin? Tam bu noktada dikkat çekmek istediğim bir husus daha var: korkular.. korkmak veya korkular bize hep zayıflığı çağrıştırır, oysa ne kadar güçlü olduklarını ve onları dizginleyemediğimiz her an büyümeye devam ettiklerini, öyleki bizzat kendi hayatımızın üzerine kara bir bulut gibi çöktüklerini göremeyiz.. İşte Macbeth' in hikayesinde de olan buydu: korkunun ve gücün el ele vermesiyle Macbeth' e karşı kazanılan bir savaş.. 
Macbeth 
William Shakespeare
