lilyaNa
@lilyana
Talan olan ne varsa bizimdir !
Sinema-Fotoğraf
lisan
diyarbakır
Şırnak
136 okur puanı
Ağustos 2018 tarihinde katıldı
Ortaçağ kadının cennete çıkarılmasıyla başladı ve binlercesinin cehenneme gönderilmesiyle son buldu. Fakat cehenneme gönderme, mistik ya da bir metaforik olmaktan daha öteydi. Yanan alevler fazlasıyla gerçekti. Bu çağ aynı zamanda, insan ruhunun kitlesel histeri, katliamlar ve cadı avları patlamalarıyla sarsıldığı ve insanlığın kendisini yerin dibine batırdığı bir çağ da oldu.
Akıllı, bilgili ve başarılı bir kadın bir yenilik değil, o zamanın Hıristiyan inanışına göre ancak şeytanla işbirliği içinde bir cadı olabilirdi.
16. yüzyılda kadınlar, Kraliçe 1. Elizabeth örneğinde görüldüğü gibi, korkulan ve sayılan bir taht varisi olabilirken, 17. yüzyılın başlarından itibaren kadınların statüleri gerilemeye başlamıştı. O dönemin Platoncuları, kadınların bir ruha sahip olup olmadıklarını tartışmışlardı. Statülerinin bir göstergesi olarak kabul edilen giysiler düzeyinde bile, kadınların acıları hafife alınmıştı. 17. yüzyıl sonlarının modası, kadınların bedenlerini sımsıkı saran bir korse içine hapsediyordu. 20 yaşında ölen bir genç kadına yapılan otopsi sonucunda verilen raporda şu cümleler yer almıştı: "Kaburga kemiklerinin karaciğeri deldiği ve diğer karın organlarının da az çok zarar gördüğü saptandı. Çünkü annesi, genç kızının giyinmesine yardım eden odalıklara, kızının elbise kemerini iyice sıkmasını tembihliyordu; öyle ki, çoğu kez acıdan genç kızın gözlerinden yaşlar boşanıyordu." Tenlerinin modaya uygun biçimde solgun görünmesini sağlamak için genç kadınlara ishal ilaçları veriliyordu.
Okur Takip Önerileri
Seneca diyor ki :
“Kötülük etmeyi istememek başka, bilmemek başkadır.”
İnsanları konuşarak tanıyamazsınız. Konuşmak, canlı yaratıklar arasındaki en etkisiz iletişim aracı. Dil yalan söylüyor, olanları çarpıtıyor, insanlığın hiç bıkıp usanmadığı klişeleri tekrarlıyor. Bu yüzden, insanları dinlemek onları anlamak için yeterli değil.
Bütün bunlar bir köpek gibi bağlanmam, sevgi ve merhamet dilenmem yüzünden başıma gelmişti. İnsan denilen yaratıklara ilişkin düşüncelerimin yanlışlığı yüzünden.
Dünyayı aydınlık ve sıcak, merhametli bir yer gibi düşünmem yüzünden. Bütün köpekler saftır zaten.
Oysa şimdi bir kediyim ben.
Uzak, denetimli, soğukkanlı ve güçlü bir kedi. Eski Mısır'da, Beni Hasan'da yapılmış üç yüz bin kedi mumyasından biriyim: Onlar kadar soğuk, onlar kadar güçlü ve mağrur.
Cumartesi Anneleri !!!
Çocuğunu kaybeden bir anne için yaşanan her yeni gün ilk gün gibidir. Bu acı hiç yaşlanmaz. Yas giysileri yıpranıp ağarsa da, yürek hep karanlıkta kalır. Çocuğunu kaybeden bir anne için yaşanan her yeni gün ilk gün gibidir. Bu acı hiç yaşlanmaz. Yas giysileri yıpranıp ağarsa da, yürek hep karanlıkta kalır.
Halk söküp almadıkça kral ayrıcalıklarından vazgeçmez.
Anlatmak acı gelmesine acı gelir bana,
Ama susmak da bir başka türlü acı,
Her türlüsü bir başka bela benim için.
''Zaman her şeyi öğretir sonunda.''
!insan!
Ölümlü olduklarını bilip, ölüm karşısında delirmişlerdir. Bu yüzden doğaya, kendi kendilerine, yıldızlara, her şeye kinle bakarlar. Sevgileri tükenmiş. Sevmeyi unutmuşlar, yaşam sıcaklığını yitirmişlerdir.
Savaşın iğrençliği bilinmeyen bir şeydir de Savaşın kötülüğü saklanan bir şeydir de, yaratıklar onun için kabul edebiliyorlar savaşı."
“biliyorum, ben de biliyorum şu insan yaratığının her bir şeyi berbat ettiklerini. Tanrı hiçbir yaratığı onlara benzetmesin. onlar gibi, Tanrı hiçbir yaratığı ölüm karşısında delirtmesin. biliyorum, onların işi doğumlarından ölümlerine kadar kendilerinden, ölümden, gerçeklerden kaçmak. ve bu kaçıştan, korkudan dolayı önlerine ne çıkarsa yok etmek.”
"Zaten bütün yaratıklar görselerdi, duysalardı savaşı, bütün yaratıklar duyabilselerdi savaş çığlıklarını bu dünyada savaş olmazdı."
“Dünyanın bu delirmiş çağı da, bu alçalmış, bu obur, bu bencil çağı da geçecek ama, ne zaman geçecek?”