Hayatımda hiçbir insana acımadığım kadar çok acıdım Charles Bovary'ye. Hem de ilk satırdan son satıra kadar. Silik bir çocuktu, ailesi onu bir kuklaymış gibi yönetiyorlardı. Köy okuluna git, koleje geç, tıp oku, evlen... Kendi başına aldığı ilk karardı belki Emma'ya aşık olmak, aşkın insanın iradesiyle gerçekleştiğiyse tamamen bir muamma.
O kadar çok sevdi ki Emma'yı... Onun sağlığı için kurulu düzenini bozup bambaşka bir yere gitti, her hasta olduğunda başından bir saniye olsun ayrılmadı, parasını onun olup olmadık zevkleri için döküp saçtı, senetler imzaladı... Oysa Madame Bovary daha büyük bir şeylerin peşindeydi. Charles'ın masum, taşra tipi aşkı doyuramazdı onu. Yasak elmayı istiyordu, yasaklı şeyi gerçekleştirirken duyulan o hazzı, şehveti, tutkuyu istiyordu. Ne Léon ne de Rodolph'tu onun aşık olduğu. Kocasından, hayatından son hız kaçarken yaşadığı adrenalindi.
Léon'un da Rodolph'un da onu acayip bir tutkuyla sevdiğini düşündü, böyle düşündükçe kocasından uzaklaştı. Oysa öldüğünde ne Léon ne Rodolph yas tuttu, hayatlarına kaldıkları yerden devam ettiler. Hatta Léon bir başkasıyla evlendi. Zavallı Charles karısına duyduğu özlemin içinde boğuldu ve en sonunda öldü.
Ersin Ertürk madem çadırda kalacaksınız hepten telef olmayın bari bizim dağ evinin bahçesine gelin dedi. Düşündük mantıklı bulduk. Zaten
