Gerçek toplum, politik sınıfla ilgilenmez, ama aynı zamanda da bunu bir gösteri gibi seyreder. Böylece medya, sonunda bir işe yarar ve "gösteri toplumu" bütün anlamını bu vahşi ironide bulur: Kitleler, politik sınıfın yaptığı yolsuzlukların herhangi bir biçimde ortaya çıkışı boyunca, kendilerini temsil edenlerin iş görememezliliğini seyretmektedirler. Politik sınıfa, kala kala halkın zevki için gerekli gösteriyi sağlayabilmek amacıyla kendini kurbanlık olarak sunma zorunluluğu kalır. Çünkü, iktidarın temel yasası vaktiyle bir ölüm tehlikesi anlamına geliyordu, iktidarın sıfır derecesi ise, yapay bir ateşte yakılmaktan başka bir anlam içermiyor.
Kullugun bir yansıması olarak ibadetler kendisine içkin olan bir mahremiyetle anlam kazanır. Bu mahremiyet temelde kulun Allah ile kurduğu ilişkinin sınırlarını çizer. Ancak ibadetlerin medya gösterisinin bir parçası olarak alenileştirilmesi, özellikle belirli ibadet biçimlerinde bu mahremiyet mantığının bir nebze kırılmaya uğraması anlamına gelir. Gösteri göşterişe dönüşür. Gösteriş ise ibadet alanına başkasının bakışını/dahlini davet etmek suretiyle kişi ile İlah arasındaki mahrem sınırların aşınması anlamına gelir.
Modern görsel kültürün göz merkezci, gösteriyi önceleyen ve gözetim yönelimli yapısının din diline etkisini örnekleyen ve daha da çeşitlendirilebilecek tüm bu yorumlarda ortaya çıktığı üzere, medyatik süreçler dinî olanı kültürel kodlar ve iletişimin teknik olanaklarıyla belli popüler formlarda alenileştirmektedir.
Metin EkenKitabı okudu
Davranışlar ve tutarlılık
Depremin yaşandığı günlerde sosyal medya kullanan çoğu kişi üzüntüsünü gösteren paylaşımlar yapıp durdu. Fakat ben acının büyüklüğü kadar gösterişin de büyüklüğünü gördüm. Mesela şöyle bir paylaşım vardı benim gördüklerim arasında: " Şimdi insan nasıl olur da eskisi gibi paylaşım yapabilir, nasıl eşini, çocuklarını paylaşabilir bunca insanın kaybı varken, yerine getirelemezken ? Bunları yaparken utanır insan ! " Bu satırları okurken hiç inandırıcı gelmemişti. Çünkü gösteri dünyasının büyüsüne kapılan bir kişiydi. Muhakkak attığı her adımın bilinmesini isteyecekti. Ve depremin üzerinden bir ay geçmeden... Ah insanlar,ahhhhhh insanlar...
--------------------------------------------------------------------------------
80’ler bir yandan çerçevesini baskının, yasağın, devlet şiddetinin çizdiği bir dönemdi. bir yandan da, bu toplumun daha az tanışık olduğu bir başka iktidar biçiminin, ilk bakışta kendini bir kurumsuzluk olarak sunan, yasaklayıcı değil oluşturucu, kışkırtıcı, içerici
2011’de yazdığımız yazıya bir daha gözatalım:
***
Kraliçeye Biat Etmek!
Önde İngiltere Kraliçesi ve Gazi paşa’nın İngilizlerden kurtardığı VATAN’ın bugünkü Cumhurbaşkanı … Şatafatlı muhafız alayının eşliğinde atlı araba konvoyunda, onları Prens Philip’le ‘first lady’ izliyor. Konvoyun üçüncü atlı arabasında rüyada olduğunu sanan Ali Babacan ve
Gösteri toplumunun çocukları
Kendi hayatının telif hakkını elinde tutmak isteyenler,eskiden istihbaratçıların büyük emeklerle elde ettiği bilgileri sosyal medya hesaplarında ya da online çeşitli mecralar aracılığıyla bizzat kendileri sunuyor. Yani görmenin,görünmenin,gözetlemenin ve dolayısıyla teşhir ve mahremiyetin yeni halleri ile karşı karşıyayız
Sayfa 97Kitabı okudu
