❝
Kitaplar neye yarar ki. İnsana insan gerek, bir can yoldaşı gerek.
...
İnsan yalnızlıktan kafayı yer. Kim olduğu fark etmez yeter ki biri olsun.
...
İnsan yalnızlıktan hasta olur be.
❞
Zaman değil, bir sonsuz hüzün,
dedim, usulca doğrularak.
Yazarken, yaşarken...
bir çınlama,
bir ân,
beşinci mevsim,
on üçüncü ay,
sekizinci gün.
Belki de bir yetinmeme ruhu,
gizli bir geçicilik acısı.
İçimizde dışımızda bir boşluk.
Geçer ve yoktur.
Her şey yabancıdır artık.
Hem acı hem arzu,
hem hayal hem hatıra,
hem unutuş hem kırbaçlı bir bellek.
Eşyalar, ağaçlar, kuşlar, dağ başları, lambalar, ay ışığı, ırmaklar, sesler, parmaklar, çocuklar...
gövdemizde çiçeklenen ne varsa,
kalbimizde yaprak dökmektedir aynı anda. Zaman hüzündür...