"insanın, sevgilisinin adını anarak öldüğü, sevgili bir dostuna pomatlı ya da pomatsız bir tutam saç bıraktığı yıllar çoktan geride kaldı benim için. yakın bir ölüm aklıma gelince yalnız kendimi düşünüyorum. bazıları bunu bile yapmazlar... hayatın kasırgası içinden birkaç fikirle çıktım ben, duygu aramayın. uzun süredir kalbimle değil, kafamla yaşıyorum zaten. kendi tutkularımı ve davranışlarımı dikkatle inceliyorum, ilgiyle ama hep dışarıda kalarak. benliğimde iki kişi barınıyor: bunlardan biri, kelimenin tam anlamıyla yaşıyor, öbürü ise onu yargılıyor."
(bkz: mihail yuryeviç lermontov)
(bkz: geroy naşevo vremeni)
(bkz: peçorin)