Mark Gaskell, Miss Marple'a biraz hayretle baktı. Sonra da tereddütle, "Şey... siz polisiye romanlar mı yazıyorsunuz?" diye sordu. Adam, en olmayacak kimselerin dedektif romanları yazdıklarını biliyordu. Ve o yaşlı kızlara özgü modası geçmiş giysileriyle Miss Marple da en olmayacak kimselerdendi.
"Hayır, hayır, ben o kadar zeki değilim."
Bayan Bantry sabırsızca bağırdı. "O bir harikadır. Bunu şimdi uzun uzun anlatmam ama gerçekten öyledir. Şimdi, Addie, ben her şeyi öğrenmek istiyorum. O kız aslında nasıl bir insandı?"
"Şey..." Adelaide Jefferson durakladı. Mark'a bakarak hafifçe güldü. "O kadar açık açık konuşuyorsun ki."
"Ondan hoşlanıyor muydun?"
"Hayır, hoşlanmıyordum tabii."
"O nasıl bir kızdı?" Bayan Bantry bu kez bunu Mark Gaskell'a sormuştu.
Mark ağır ağır, "Paragöz, sıradan bir kızdı," dedi. "İyi rol yapmasını biliyordu. Jeff'i hemen avucuna alıverdi." O da, Adelaide de kayınpederlerini, "Jeff ,' diye çağırırlardı.
Analiz(sel)
Miss. Jefferson'un bu mükemmel yazısı, "günümüzün "sakinleştirilmiş" hastanesinde belki artık görülmeyen, tedirgin, kargaşalı psikiyatri koğuşunun öfke ve karışıklığını canlandırıyor. Ayrıca, "zırdeli" olsa bile, kendi psikozunun anlamını ve hastahanelik bir akıl hastasının durumunun derin ve içgörülü bir analizini
Miss Jefferson
Ben, ben olduğum için, "Benlik davasının garip bir parçası olan, toplumun istediği davranış kurallarına ve standartlarına uygun bir yaşam süremeyen ben", kendimi benim gibilerle beraber bir "deli hastanesine" kapatılmış buldum.
Benim bir şeyim yok, iyiyim -sadece en az iki bin yıl geç doğmuşum.
Sayfa 13
