helin
@monachopssis
İçimde kendini boğdurtan şehzadeler ordusu
32 okur puanı
Temmuz 2021 tarihinde katıldı
çıktım bir kapısını bulup yaşadıklarımdan
vardım ki seni sevdim
seni sevdim evler arasından bir evdin
...koşmalıydım ben ve koşardım
ve bir süre sonra koşa koşa
koşmak durmaya benzerdi...
Böylelikle dil, benim için şiir içinde şu veya bu biçime girmekle herhangi bir anlamı ifade eden "malzeme" olmaktan çıkmış ve bizatihi kendisini gösteren bir varlık kazanmıştı. Bu yüzdendir ki her yeni şiirimde "kapalılık" kendini daha az hissettirir olmaktaydı. Artık benim için bir mısra yazılmaya değer görülüyorsa bu, onun ustalıkla düzenlenmiş yapısından ötürü değil, bana kendimin de bir parçası olduğu dünya ile ilgili olarak yaptığı ifşaat yüzündendi.
Okur Takip Önerileri
Bu cengin neye varacağını kestiremesem de cenk içinde olmaktan bir beklentim var.
Teorik kitaplar okumak herhangi bir roman okumaktan daha çekici geliyordu. Çünkü böylece alelâde sandığım nice olayın, nice nesnenin ne büyük bir fevkalâdelik taşıdığını anlayabiliyordum.
Siz hatırlayın hani her şeyin tepetaklak olacağını görünce
en sonunda tepetaklak olmayı sevmiştiniz
Ömrümüzde hasretini çektiğimiz şeye asla kavuşamayacağız
Kim olduğumuz sorusuna cevap ararken, aklımız hep, kim olacağımız sorusuyla karışıyor. Kim olacağımızı düşündüğümüzde ise kim olmak istediğimiz sorusu peşimizi koyuvermiyor. Gerçekte, kim olduğumuzu öğrenme süreci içinde bile kimliğimiz yeniden oluşuyor. Sanki Werner Heisenberg'in belirsizlik ilkesine tâbi olmuş gibiyiz. Nerede olduğumuzu öğrenmeye çalışırken nereye gittiğimizin bilgisi elimizden kaçıyor, eğer nereye gittiğimizi bilme gayretine kendimizi kaptırırsak nerede olduğumuzu unutma tehlikesine uğruyoruz. Ama bütün bu belirsizlik içinde karartılamayacak, önemi azaltılamayacak, vazgeçilemeyecek bir kalkış noktamız var: Bizler, hepimiz birer ürünüz. Hepimiz husule geldik, hepimiz oğullar ve kızlarız.
Bir çoklarına göre hayat olağan akışı içinde geçip gidiyor. Ben neyin olağan, neyin olağan dışı veya olağanüstü olduğunu doğru dürüst tartamamanın acısını çekiyorum.
Neyi istememizin doğru olduğunu bilme gücüne keşke erebilseydik. Gözümüze bir aydınlık iliştiğinde yıldızımız mı parladı, paçamız mı tutuştu, nereden bileceğiz?
İnsan için önüne çıkan bütün yollar yürünebilir yollar ise o insan artık kaybolmuştur. Kaybolmak nereye gideceğini bilememek, yani her yere gidebilmektir.
Karanlık bir yaşamın insanları olarak bizler her
şeyi hissederiz, ama duygularımızı dile getirmekte zorlanırız, duygularımızı anladığımız ama dile getiremediğimiz için kendimizden utanırız ve çoğu zaman utancımızdan düşüncelerimize kızarız. Her yandan vurur bize yaşam, iğneler bizi, biraz dinlenmek isteriz ama düşüncelerimiz engel olur buna.
Yalnız, doğruluğun serkeşlikle tefsiri pek gücüme gidiyordu
Genel olarak bir Müslüman, bir fert olarak var olamaz. Yaşamak ve hayatını bir Müslüman olarak idame ettirmek isti yorsa bir çevre, cemiyet ve düzen yaratması gerekmektedir. Dünyayı değiştirmek zorundadır. Aksi hâlde kendisi değişime tabi olacaktır.
