“Ama solunan hava, yüzülen su, oturup-kalktığın insan, yürüdüğün yol seni değiştirir.”
Yıllar evvel, lisenin başlarında kütüphane kulübünde olduğumdan edebiyat hocalarım bir okuma yarışmasına dahil etmişlerdi beni. O zaman da beş Mustafa Kutlu kitabı okumuştuk, o zamanlar hiç anlayıp sevememiştim tabii. Çok durgun gelmişti, ısınamamıştım. Öyle ya, işte bazı zamanlar doğru an olmuyor o yazar için. Nitekim bunu yirmi bir yaşımda okuduğum Uzun Hikaye kitabını ne kadar çok sevdiğimi gördüğümde anladım. On beşindeki Elif çok sıkılmıştı ama şimdiki Elif Kutlu’nun satırlarında var olmak istiyor… Çok garip değil mi?
O zamanlar bir hocam -okuyacağımız Kutlu kitapları içinde Uzun Hikaye yoktu- ‘aslında Uzun Hikaye ayrı güzel, keşke o da yarışma kitaplarından biri olsaydı. Filmi de var, onu da izle Elif,’ demişti. Aklımda kalmış benim de bu kitap öyle olunca. Çok sevdim okurken, Anadolu hikayelerini genel olarak severim ama bu kitap ayrı hissettirdi. Yersiz yurtsuz var olmaya çalışmanın, sevdalanmanın bana bıraktığı iz sandığımdan derin oldu.
Kısacık bir hikaye okuyup bu kaosun ortasında soluklanmak, bir baba-oğlun hayatına konuk olmak isterseniz buyurunuz okuyunuz. Tavsiye ediyorum
