88 syf.
10/10 puan verdi
"İnsanlar gülüyordu de
Trende, vapurda, otobüste,
Yalan da olsa hoşuma gidiyor, söyle.
Hep kahır, hep kahır, hep kahır
Bıktım be..."
Son Öpüş... Bu muhteşem hikayenin sonunda aklıma Cem Karaca'nın sesiyle dinlediğim Nazım Hikmet'e ait bu dizeleri düştü.
Edebiyatımızda, hatta belki de insana dair yazılmış birçok eserde malesef hüzün, dert, acı başrolde.
Ah Muhsin Ünlü' nün dediği gibi;
"Burası dünya ya hu, burası bu kadar işte!"
Çok sevdiğim, yazar, şair aynı zamanda düküm 
Ali Lidar 'ın önerileri arasından görüp, alıp okudum bu müthiş öyküyü. Çok da beğendim. Tekrar tekrar okunacak gibi görünüyor. Her hazan mevsimi...
VATAN HAİNİ
"Nâzım Hikmet vatan hainliğine devam ediyor hâlâ.
Amerikan emperyalizminin yarı sömürgesiyiz dedi Hikmet.
Nâzım Hikmet vatan hainliğine devam ediyor hâlâ."
Bir Ankara gazetesinde çıktı bunlar, üç sütun üstüne,
kapkara haykıran puntolarla,
bir Ankara gazetesinde, fotoğrafı yanında Amiral Vilyamson'un
66 santimetre
Nazım yoldaş düştü aklıma
Romanın sonuna doğru okuduğum şu sözler aklıma Nazım Hikmet'in dizelerini getirdi
"Yapı yerinde ne çay her zaman şekerli
her zaman sıcak,
ne ekmek her zaman pamuk gibi yumuşak
ne herkes kahraman
ne dostlar vefalı her zaman.
Türkü söyler gibi yapılmıyor yapı
bu iş biraz zor, zor ama
-yapı yükseliyor, yükseliyor."-
Nazım Hikmet
Yapılmakta olan kızıl tuğlalı evi çevreleyen iskelelerin kirece bulanmış kalasları üzerinde duvarcı gölgeleri dimdik duruyor, arıları andıran bir yığın işçi yapının kıyısına köşesine üşüşmüşler inatla didiniyorlar; yapıyı her geçen gün daha yükseklere çıkarıyorlar.
-Yükseliyor yapı...-
Gorki
Sayfa 157 - Oda Yayınları
I
Bu yaz:
Sabahları — taze süt gibi beyaz, öğle zamanları — erimiş
bakır gibi aydınlık, akşamlan — Bombaylı kadınlann esmer
teninden ılık ve geceleri — üzüm salkımları gibi
yıldızlıyken hava
SOMADEVA düştü yatağa. Kan geliyor boğazından.
Dinleyin bunu Benerci'nin ağzından:
«— Gazete kâatlarıyla örtülmüş olan masada bir gaz lambası
Kralsın
Saat sabaha karşı dört buçuk. Çanakkale’de sürekli kaldığımız bir otelin kibrit kutusundan hallice odasında açıyorum gözlerimi, cam açık kalmış. Pencerenin önünde iki kumru var, fotoğraflarını çeksem mi diye aklımdan geçirirken, uçuyorlar.
Ne olacak bugün?
Ne yaşayacağız şimdiye kadar yaşamadığımız?
Sokağa atıyorum kendimi, bu sefer sahiden! En
