Ne zaman Jeanette Winterson okusam şöyle bir sarsıldığımı hissediyorum. Vişnenin Cinsiyeti'ni okuduktan sonra yine gerçekle kurgunun iç içe girdiği, zamanın ve mekanın kırıldığı bir anlatı beklemiştim ama öyle olmadı. Bu sefer yazarın tüm şeffaflığıyla, cesaretiyle, yormadan, çok da dramatikleştirmeden, kendi benliğini, ruhunu çok iyi tanıyarak anılarını ve belki de onu o yapan her şeyi anlattığı biraz anı biraz otobiyografi tadında çok tatlı bir kitap olmuş.
Kitap kelimelerin gücüyle yine sizi zamanda ve mekanda gezdirmeyi başarıyor. İşçi sınıfından bir aileye doğan, sonra yine silik, sönük sadece çalışan bir baba ile obsesif, pesimist, kendi kendini mutsuz eden aslında güçlü ama takıntılarının kurbanı olmuş bir anneye evlatlık verilen Jeanette'ın cesurca mutluluğun peşinde, hayatta kalması ve kendini gerçekleştirmesi hikayesine şahitlik ediyorsunuz.
Anlatım çok akıcı. Tam trajedi geliyor dediğiniz yerde bir ironi, satir ya da benzetme geliyor gülüyorsunuz. Edebiyat dünyasına yapılan atıflar harika. Bazen Sartre bazen Austen okuyor gibi hissediyorsunuz. Yazarın benliğini oluşturan her etkenin ayrı başlık altında toplanması ekstra güzel. Kütüphanede A'dan Z'ye İngiliz Edebiyatı'nı okuyarak geçirdiği günlerini ve Oxford'taki üniversite eğitimini anlattığı bölümler tam bir edebiyat şöleni. Bu arada çeviri de gerçekten çok başarılı. İki dildeki anlamsal bağlama ve duyguya dikkat edildiği çok belli.
