Ben "ne kadar erteleyebilirsem o kadar iyi" diye düşünenler denim, Jülide'yse "kaçınılmaz olanı geciktirmenin anlamsız olduğunu" düşünenlerden.
Bayramın ne olduğunu idrak edemeyecek kadar küçüktüm o stüdyoda fotoğrafçıya bakarken. Anlamsız bir hüzün varmış yüzümde niyeyse...
Şimdi yıllar sonra bu fotoğrafa bakarken de hüzün doluyum. Bayramı bayram yapan sevdiklerim teker teker eksildiler bu kareden. Annem, babam, meleğim ablam 🥺
Her şeyim tam olsa da, bayramlarda ne kadar eksik olduğumu ve bu eksikliğin hiçbir şeyle dolmayacağını, dolduramacağımı bilmek canımı acıtıyor. Ellerini öpüp sarıldıklarımın toprağını sevmek boynumu büküyor.
Şimdi tıpkı şu fotoğraftaki 3 yaşındaki kız çocuğuyum. Kırılgan, zayıf ve bir o kadar da yetim, öksüz...
Sahiden iyi mi bayramlar? 🥺😢
İnancını yitirmiş Yahudi bir kadın hastamı çok iyi anımsıyorum. Olay, gördüğüm bir düşle başladı. Düşümde tanımadığım genç bir kadın muayenehaneme geldi. Bana durumunu anlatırken, “Dediğinden hiçbir şey anlamıyorum. Ne demek istiyor?” diye düşünüp dururken ansızın çok güçlü bir baba kompleksi olduğuna karar verdim. İşte düş böyleydi.
Ertesi gün
Kelebeğin ömrü
Gülseren Hanım, Dr. Nüvit Hanım bir hasta gönderdi, "mümkünse hemen alıverin," diye rica etti. Şimdi onu gönderiyorum.
Tamam Tuna, bekliyorum.
Kapı vuruluyor ve içeri üç hanım giriyor. İkisinin ağlamaktan gözleri kızarmış. Biri ise şaşkın şaşkın etrafına bakınıyor. En yaşlı olan, elime bir kâğıt uzatıyor. Nüvit Hanım'ın bana
Sayfa 80Kitabı okudu
