Sen,
Sen olalı böyle gün böyle el
Böyle alkış görmedin
Seni böyle sevmenin saatindeyim
Sabaha karşıyım, gece yanlısıyım
Dünyanın en kalabalık yalnızıyım
Mısralarımı çare bilenler bilsinler
Ayan beyan gece gece
Bir insan kadar acılıyım
Sen sen olalı
Güzel günler yaşamadın
Bensiz kasımlar geçti üstünden
Hiçbir sevdayı ıslatmayan yağmurlarla
Gözlerinden tam olarak nereye gidilir bilmem
Kaybolmak isterim bizzat
Hiç pusula rehber istemem
Kabaca tarif edilmiş bir ölümdür aradığım
Ölüm arkam sağım solum
Yazık bir şaire konulmuş ambargoyum
Sen güzel olmadan önce
Bu kadar güzel değildi güzel
Bir yüze bir perçem ne zaman uğrar
Tende rüzgar nasıl kayar
Sırtındaki ürperti tabiatın en büyük mucizesidir
Bir deprem bir tufan nasıl çaresiz kalır
Anlatabilmeliydim. Şimdi neye yarar. Duyamayacaksın. Senin adına söyleyebileceğim: “Yaz. Kalacak mı sorusunu sorma.
Kalmayacak orası kesin. Kim, ne kalmış ki!” Sağım hâlâ. Kendim için öyle mi? Avunamayacakmışım, olsun mu? Okunamayacaksın bir gün. Ansiklopedilerde üç beş sözcük ayrılır sana da belki. Yüz yılları aşabilen yazın dehaları bile unutulmaya hükümlüdür sonuçta. Sen ne cisin a zevzek dost. Ama yaşanmadı mı? Yaşandığına inanarak ölüm bekle ne bilir, dayanmanın sınırları zorlanabilir aldatıcılığı. İnanma kapanına kıstırabilsem bilincimi. Yaşarken tek sığınak mı bellek?
Sayfa 24 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
Adım Zebercet. Değişmez tek bir kesinlik vardı benim için: ölüm! Ne ölüyüm ne sağım. Gelişimle aydınlanmadı dünya, gidişimle kopmadı tufan. Artık özgürüm
Yusuf Atılgan/ Anayurt Oteli
RAGIP - 3
Düzlemesine giden sokağın sonunda yolun ikiye ayrıldığı yerde
Koca çınarların arasında hapsolmuş aile apartmanında yaşı 20ye yakın genç bir kız var
Bu genç kızın sabahtan başlayıp akşamın bir körüne kadar süren sade gülüşü
İki dudağının ardına saklanan sır, salya ile tatlı tatlı dökülüyordu Ragıp'ın kül tablasına
O esnada o gülüşü seyrederken
Divane
Tenden geçer ruh; hüzünlü ve bitap
Söyle Yarım Kalmışlık nedir?
Nasıl dayansın buna can
Sevmekten öte divâne olmuş aşklar...
Bitirilmiş sevdalar var nasıl olur bu
Nasıl yıkılır, hiç mi sevgi kırıntısı yok?
Hani aşkı tek ölüm ayırırdı
Türlü asılsız bahaneler açtı araları
Sonra kimse sevme'ye yanaşmadı
Ayrılıktan öte divâne olmuş aşklar...
Feryat'ın göbeğinde çıkmazdayım
Sağım ihanet, solum vefasız
Arkam hüsran, önüm yalan
Bırakın beni bu gönül hasret
Vurgun, durgun, yorgun
Candan öte divâne olmuş aşklar...
Ne kadar basit ve kırıcı bir devir
Kimse kimse'yi duymuyor
Çığlıkları sağırlıklar bastırıyor
Umudum kalmadı insandan yana
Gül bahçesini koparırlar
Çölden farksız kılarlar
Yıkarlar gönül tahtını
Yürekten öte divâne olmuş aşklar...
Kiraz mevsiminde rakı içmedim
Yatmadım olmadık kuytuluklarda
Serumlarla doldur boşalt yaparken bedenim
Bekledim sessizce gönlümün ücralarında
Dünyaya yine de bir ağırlıkmış hacmim
İzmit'te bir sevgili, ölüm oruçlarında iki çocuk yitirdim
Ne ilgisi var, Türkiye buralar
Alnımı toprağa yapıştırıp yürüdüm
Şairler, hükmüm bir kör tırnak kadar
Kalksam attığım her adım kan kuyusu
Otursam sağım solum uçurum
Kimyama derbeder hayatlar karışıyor
Ölsem sanki buğum camlarda yaşıyor
Kiraz mevsiminde rakı içmedim
Demek ki İstanbul bana böyle yakışıyor...
RAFIK - I
Sen bilirsen söyle Rafık!
Memlekette kaç dürzü var?
Sağ münafık, sol münafık,
Bir insanın bin yüzü var.
Sağım dram, solum ağıt,
Çok dolmuşum beni dağıt,
Dayanırsa kalem kağıt,