okurken neler hissetiğimden bahsetmek istiyorum. Kitabın kapağını kapattığımda göğüs kafesimde beni sıkan bir acı hissettim. Hıçkırarak ağlamak istedim ama ağlayamadım. Sessiz ve sakince döküldü gözyaşlarım. Bir insanı, insan bu kadar sevebilir mi? Bu kadar aklı başında, acı çekeceğini bilerek sever mi? Sever. Aşık. Öylesine bir aşk ki bu tüylerimi ürpertti. Çok kızdım sonunda, Hayır dedim hayır böyle bitmemeli.. Ah Raif! Bu kitap bana sevginin, aşkın varolduğu inancını bırakıyorken, bir de yüreğimde derin bir yara bırakıyor... Bu öylesine güzel bir sızı ki, ne olursa olsun böylesine üzülsem bile tekrar tekrar aynı sızıyı hissetmek isterim... Kürk Mantolu Madonna..senin için kelimeler eksik kalıyor. Ne söylesem boş!
"...Muhakkak ki bütün insanların birer ruhu vardı, ama birçoğu bunun farkında değildi ve gene farkında olmadan geldikleri yere gideceklerdi. Bir ruh, ancak bir benzerini bulduğu zaman ve bize, bizim aklımıza, hesaplarımıza danışmaya lüzum bile görmeden, meydana çıkıyordu... Biz ancak o zaman sahiden yaşamaya, -ruhumuzla yaşamaya- başlıyorduk."
