Bir İnsan En Fazla Kaç Gün Uykusuz Kalabilir ?
Bu sorunun denenmiş ve rekorlar kitabına girmiş yanıtı 264 saat yani yaklaşık 11 gün. Randy Gardner adlı bir ABD’li bu rekoru 1965 yılında 17 yaşındayken kırdı. Bundan sonra kayıtlara geçen, bu denli uzun bir uykusuzluk denemesi yapılmadı.
Gardner, uykusuzluk rekoru denemesinde sürekli gözlem altında tutulmuş ve uyumadığından emin olunmuş. Gardner’ın çay, kahve ya da başka herhangi bir uyarıcı almasına da izin verilmemiş. Denemesinin eğlenceli başladığını ancak son günlere doğru büyük bir eziyete dönüştüğünü anlatan Gardner, bir ara kendini ünlü bir futbol oyuncusu sanmaya başladığını bir süre sonra ise bilincini tamamen kaybettiğini söylemiş.
Çocuk, rekoru kırdıktan sonra hastaneye kaldırılmış ve 14 saat boyunca aralıksız uyumuş. Yeniden uyandığındaki hissettiği şeyi “yeniden doğmak” olarak nitelemiş.
Öte yandan laboratuvarlarda yapılan insanlı deneylerde deneklerin sonunda bitap düşüp ve zihinsel faaliyetlerini kaybetmelerine rağmen 7-8 gün boyunca uykusuzluğa dayanabildikleri gözlenmiş. Deneylere katılanların hepsi uykusuzluk arttıkça, konsantrasyon ve motive olmada, algılamada ve diğer yüksek zihinsel yeterlilik gerektiren işlerde zayıflamışlar. Denekler, uyuduktan sonra normal hallerine dönmüşler. Bu bireylerde kalıcı sinirsel, fizyolojik ya da psikolojik hasar kalmamış.
Şüphesiz, bünyemiz öyle yaratıldığı için, her şeyi kendimizle, kendimizi de diğer her şeyle karşılaştırdığımızdan, mutluluk ya da sefaleti kendimizi karşılaştırdığımız nesnelerde buluyoruz ve bu yüzden hiçbir şey yalnızlık kadar tehlikeli değil bizim için. Doğası gereği yükselmeye koşullanmış olan ve şiir sanatının fantastik imgeleriyle beslenen hayal gücümüz bir dizi varlık oluşturuyor kendine, biz de bunların en alt kademesinde yer alıyoruz, bizim dışımızda her şey mükemmel, diğer herkes kusursuz görünüyor. Üstelik gayet normal bir biçimde gerçekleşiyor bu. Bizde bir şeyler eksik gibi hissediyoruz sık sık ve tam da bizde eksik olanlar başkasında varmış gibi geliyor bize, üstüne üstlük kendi sahip olduklarımızı da onlara sunuyoruz, üstüne bir de ideal bir memnuniyet fikri icat edip ekliyoruz. Böylece mutlu insan dediğimiz şey, yarattığımız kendimiz, nihai halini almış oluyor.
Öte yandan, bütün zayıflığımıza ve tükenmişliğimize rağmen tutturduğumuz hedef yönünde çalışmaya devam ettiğimizde, savrula savrula ve rüzgâra karşı ustalıkla zikzaklar çizerek de yol alsak başkalarının yelkenle ya da kürekle ilerlediğinden daha ileriye gidebildiğimizi anlıyoruz - dolayısıyla - bu da kendimizle ilişkimizde başkalarından geri kalmamış olmaktan ya da onları geride bırakmaktan çok daha samimi bir tatmin duygusu yaşatıyor.
Sayfa 86Kitabı okudu
