Bir Tutam Ben
"Ya huysuz birisi olmaya devam edecem ya da sahte gülücüklerle sizi kandırmaya."
Ne kadar tanıyoruz kendimizi veya ne kadarını tanıtıyoruz bir başkasına?
Bugün samimiyetle kendimi ifşalayacağım özel bir gün.
Yaparken ve düşünürken çok eğlendim. Adeta gözümün önünde süzüldü koskoca mazi...
Film şeridi gibi, belki film
"Sehirbaz Raçinski"
"Həyatdakı ən böyük şanslardan biri uşaq yaşlardan yaxşı bir müəllimlə tanış olmaqdır" ifadəsi məni hər zaman yaxşı müəllim axtarışında olmağa sövq edib. Bir dəfə müəllimlik ixtisasından imtina etdiyim üçün, "Yaxşı müəllim necə olmalıdır?", "Yaxşı müəllimlər nə edir ki, yaxşı müəllim olur?" və.s bunlarla bağlı heç bir fikrim yoxdur, ancaq kənd məktəbində təhsil almış biri olaraq harda görsəm anlayaram ki, yaxşı müəllim kimdir:), (bu mövzuda çoox həssasam)
İdeal Öğretmen -in hər cümləsi o qədər dəyərli, mənalıydı ki, hər bir cümləni bir kitab kimi mənimsəməyə çalışırdım. Kənd məktəblərinin halına bələd olduğum üçün, o hissləri dərindən hiss edərək oxudum. Professor Raçinskinin, kənd uşaqları haqqında dediyi sözləri oxuduqca, öz məktəb dövrüm yadıma düşdü və qəlbim sızladı. Hadisələr 20-ci əsrdə, Rusiyanın Tatevo kəndində baş versə də, mənə yad gəlmədiyinə necə üzüldüyümü ifadə edə bilmərəm. Kitab bitdikdən sonra, məktəb illərimizin müəyyən dövründə bizim də yollarımız ideal müəllimlərlə kəsişsəydi, həyatımız necə olardı, dəyişərdi ya fərq olmazdımı deyə düşündüm. Görəsən, Raçinski kimi, neçə müəllim öz komfort zonasından çıxaraq, bizləri- kənd uşaqlarını düşünüb onları maarifləndirməyə üz tutub, ya heç düşünübmü ki, onlara nə qədər ehtiyacımız var, bunlar haqqında ən kiçik bir fikrim belə yoxdu amma gələcək nəsilləri istədiyimiz kimi, əxlaqlı və təhsilli görmək istəyiriksə, günümüzdəki müəllimlərin, Professor Raçinsikdən örnək alması lazımdı, deyə düşünürəm..
Benim temiz yavrum, duru kaynağım, dedi. Ne kadar da akıllısın... Ah, seni şehre, okumaya bir gönderebilsem! Büyük bir insan olurdun!
Dönüp kıyıya doğru bir adım attı.
Gözlerimin önünde şimdi: Gürültülü derenin kıyısında durmuş; ellerini başının arkasına kavuşturmuş; parlayan gözleriyle, tepelerden gelen rüzgarın kovaladığı beyaz bulutlara bakıyor...
- Keşke ağabeyim olsaydı Duyşen! Kollarına atılıp ona sarılır, gözlerimi yumar, en tatlı sözleri söylerdim kulaklarına. N'olursun Tanrım, Duyşen ağabeyim olsun!
İnceliği, iyiliği, geleceğimizi düşündüğü için hepimiz seviyorduk öğretmenimizi. Küçüktük ama onun bu erdemlerinin hepimiz farkındaydık. Yoksa her gün o uzun yolu alır mıydık? Rüzgarda, karların arasında bata çıka, soluk soluğa tırmanır mıydık o tepeyi? Kendi isteğimizle geliyorduk okula. Gidip o soğuk ahırda donmamız için hiç kimse zorlamıyordu bizi. Okul öylesine soğuktu ki, birbirimizin yüzüne, ellerine, elbisesine hohlasak, hohladığımız yer hemen buz tutuyordu. Bazılarımız oturup Duyşen'i dinlerken ocağın yanında sırayla ısınıyorduk.
1920'lerin Kırgızistan'nında idealist bir köy öğretmeninin ülkesinin aydınlanması için gösterdiği fedakarlıkların hüzünlü ve trajik öyküsü...
(Arka Kapak)
Gecenin kasvetli havası engel olmuştu uyukuya, yastığa başını koyduğundan beri aklından geçmedik, düşünmedik birşey kalmamıştı, kalktı Yüzbaşı gece 03.00 sularıydı, giydi yeşilleri, derin bir nefes çekti mevzileri dolaşacaktı.Gecenin zifiri engel oluyordu önünü görmeye ee yüzbaşı da gayret dikkatliydi, uyuyan var mı diye de nöbetçileri kontrol
