'
Dedi ki anam
- Büyü oğlum
Tez büyü
Bu acı
Senden daha büyük
Olmadan.
`
Sayfa 21Kitabı okudu
Çocukluk Güzel Şey
Günler ömrümü iteler
Maviler içinde okul bahçesi
Kalemi ilk tutuş, ilk harf
Sonra ilk adımı yazışım
İlk şiir, Öğretmenim Canım Benim
Ardından On Kasım, Yirmiüç Nisan
Bana hiçbir duygu vermeyen
Nedensiz şiir bağırmaları ...
Ev ile okul arasındaki mesafe bile bir kız çocuğu için yeteri kadar tehlike doluyken Karagöz bahçesi gözüne dünyanın öbür ucu kadar uzak, bir o kadar da tehlikeli görünmüştü Neyyire Hanım 'ın.
Sayfa 26Kitabı okudu
....YOUR LİFE YOUR WORLD YOUR RULES..
..............👤 MY 👤 TALK 👤 BOX👤.............
100/1️⃣0️⃣0️⃣ PROFİLLERDE “Paylaştığım alıntılar onlara katıldığım anlamına gelmemektedir.” ŞEKLİNDE bilgilendirme notlarına rast geliyorum. 🤔 O halde, alıntılarınızı yorumlayın yanlış tanınmak istemiyorsanız. Yorum alanı diye bir şey var çok şükür. Böylelikle sadece yazarlara hizmet etmemiş ve
"Yeryüzünde adaleti sağlayacak tek araç eğitimdir."
Okulda kazandırılan güzel davranışlar okul bahçesi dışına taşmıyor.
Yüzünü unuttuğun birinin sesini duyuyorsun. Sesini unuttuğun birinin yüzünü
hatırlıyorsun. Hayat seni bir köşede sıkıştırıyor. Sırlardan oluşan ağaç, yapraklarını dökmeye
başlıyor. Yaptığın sıradan iş, olağanüstü bir büyüye dönüşüyor. Bir hedef beliriyor. Aniden.
Yeni bir elbise almak, göz doktoruna gitmek, eski bir okul arkadaşının anne olduğunu
öğrenmek, tatile çıkmak, diyete başlamak ya da yeni aşk umuduyla bir adamla buluşmaktan
çok farklı bir hedef var önünde artık. Daha güçlü. Ona dokununcaya kadar başka hiçbir
rengi görmüyor gözün.
Önce zaman yok oluyor.
Babamla ilgili çok net bir sahne var aklımda
Okul bahçesi, dünyanın geri kalanı gibi işlerdi: Büyükler küçüklerle muhatap olmazdı. Annem işçilerden bahsederken de böyle söylerdi: Bizim gibi küçüklerle işi olmaz büyükbaşların, ayak altında dolanmayalım, yeter onlara.
