Beni tanıyan herkesin size söyleyeceği gibi, makbul biri değilim. Kötü adamı sevdim hep, kanunsuzu, hergeleyi. İyi işleri olan sinek kaydı traşlı, kravatlı tiplerden hoşlanmam. Ümitsiz adamları severim, dişleri kırık, usları kırık, yolları kırık adamları. İlgimi çekerler. Küçük sürpriz ve patlamalarla doludurlar. Adi kadınlardan da hoşlanırım; çorapları sarkmış, makyajları akmış, sarhoş ve küfürbaz kadınlardan. Azizlerden çok sapkınlar ilgilendiriyor beni. Serserilerin yanında rahatımdır, çünkü ben de serseriyim. Kanun sevmem, ahlak sevmem, din sevmem, kural sevmem. Toplumun beni şekillendirmesinden hoşlanmam.
Bilirsiniz, hiçbir şey yolunda gitmez.
Sorunlu bir adamım ben ve sorunlarımın çoğunu kendim yaratıyorum galiba.
Ebeveynlerimiz yaraları bereleri umursamazlardı; korkunç ve affedilemez günah pantolon dizlerini yırtmaktı.
Bilirsiniz, hiçbir şey yonlunda gitmez: kadınlar, iş, işsizlik, hava, köpekler. Sonunda oturur kalırsın otobüs durağında ölümü bekler gibi.
Paran yoksa kanun işlemiyordu.
Katlanmak zorunludur bazen.
"Seçimim yoktu. Askere aldılar bizi. Gençtim. Ne yapabilirsin ki? Aynı anda iki ülkenin vatandaşı olamıyorsun. Savaşa gidiyordun ve hayatta kalırsan kendini insanların sana bok attıkları bir yük vagonun içinde buluyordun..."
Ne kötü hissediyorum kendimi ne de iyi.
Latince kökünden şu sonuç çıkıyor kadınlar delidir.