Gökanlam
I.
Hani nerde o yalancı kadınlar
Söyleşen kapı önlerinde – kalın erik kokusu
Bembeyaz örtülerde çürümüş karanlıklar
Sızıp da köşelerden ve yağmur sularından
Dökülen taşlıklara esmer, selçukî
Yanımda olmanı öyle çok istiyorum ki, çünkü inan yalnızlık ya da sensizlik adını ne koyarsan koy, haddinden fazla zor geliyor bana! Hep kendimle savaşıyorum ve hep kendime yeniliyorum. Acayip bir durum işte, bir insan hem yenen hem de mağlup olan tarafta nasıl olabilir? Oluyor işte!...
Söz konusu yokluğun olunca her türlü olumsuzluk gerçekleşiyor...
Öyle sendeyim ki çoğu zaman, ne çoğu zamanı be! Yazarken de kendimi kandıracak halim yok ya... Öyle sendeyim ki aklıma bile gelmiyorsun. Eee çıkmıyorsun aklımdan hiç, nasıl gelesin ki be kızım. Bilirsin sen benim nasıl sevdiğimi, bilirsin özlemekten korktuğumu. Yalnızlık bana senden kalan en büyük armağan. İkincisi çekilmeyen bir film gibiyiz işte. Mutlu sonla bitmedi belki... Ya bitti mi? Bitmek neydi? Gitmek bitmek olmaz ki? Gücü yetmez işte gitmenin bitmeye. Sen gidersin, ben giderim bitmez. İki kişilik değil de tek kişilik şemsiyeler kullanırız. Yalnızlık, garsonun gelip, "Ne içersiniz?" diye sorduğunda, senin soru soracak kimsenin olmamasıdır. "Çay" dersin, "Kahve" dersin. "Ne içersin canım" diye soramazsın işte... Yalnızsın, yalnızım, yalnızız. İşin özünde herkes yalnız. Sırf "Gitme" diyemediğimiz için, sırf o bok kafalı gururumuza karşı gelemediğimiz için.
Sayfa 30Kitabı okudu
Gül Şiir
Geceyarısı, karanlık bir bozkırda
Işıklar içinde akan bir tren kadar yalnızım
içinde onca insan, içinde dünya...
Soluk soluğa, demirden bir ırmağa mahkum
Ve bilmeyen sonsuzluk nedir,
Haklı olan kim bu kargaşada?
Ateş ve su, yaşam ve ölüm, irin ve şiir
Ucu bucağı olmayan bu çığlıgın
Ortasında nasıl barışılabilir?
Anlamak isterim, hangi
Yıldız Tilbe
Geçen gün kimi gördüm biliyor musunuz? "AMA EVLİSİN" şarkısını yazdığım kişiyi. Onu düşündüğümde ay yerini değiştirirdi, yıldızlar yerinden kopup hızla yeryüzüne düşerken asılı kalırdı yakın gökyüzünde. Çiçekler konuşur beni teselli ederdi, gözyaşlarımı silerdi yalnızlık. İçimin yangınına su yetmezdi, söz geçmezdi arzularıma, ne tuhaf şu aşk. Anılarıma gittim, döndüm. İçimde kendime karşı acımayla karışık bir şefkat hissettim. ‘yazık sana’ dedim bana ve tebrik ettim kendimi; ondan vazgeçtiğim için, güçlü hissettim, iyi yaptığımı anladım. Ondan sonra hiç aşık olmadım. Hislerim beğeniyi geçmedi. Boşanmış, özgürmüş, yapayalnızmış, üzüldüm onun adına. Hislerim değişmiş. Ona olan aşkımın yerinde yeller bile esmiyor. Ay yerinde, yıldızlar da öyle. Çiçekler suskun, içimin yangını küllükten çıkmış, arzularım yok. Eski bir komşuyu gördüm sanki, taşınmış gitmiş kalbimden. Zaman gerçek bir ilaç, iz bırakmıyor nerdeyse. Hem de bedava… İlk defa böyle aşık olmuştum, geçecek derlerdi de inanmazdım, geçmiş. Ben de geçmişim. Şimdi iyiyim, kendimle yalnızlığımın eşliğinde. İşte böyle…
Şiir anonimdir.
Bazen çok daraldığımda yüksek sesle okurum bu şiiri o kadar iyi geliyor ki anlatamam;
kaç kişiyi öldürdüm düşlerimde
kaç kilo çekerdi yalnızlık
kaç kere ezildim altında
yaz yağmurlarının
belki de palyaçolar ağlardı pazartesi sabahları
her sirk geldiğinde ağlamaklı olurduk
hep ağlamaklı olurduk gülünecek halimize
kim sevmezdi çiçekleri filan
”ben