“Demek hayat böyle iki adım ilerisi bile görülmeyen sisli ve yalpalı bir denizdi. Tesadüflerin oyuncağı olacak olduktan sonra ne diye bir irademiz vardı? Kullanamadıktan sonra göğsümüzü dolduran hisler ve kafamızda kımıldayan düşünceler neye yarardı?”
“Belki de tükenmişimdir. Bir şeyler için uğraşacak çabayı kendimde bulamıyorumdur. Benim de emek vermeden güzel giden şeylere ihtiyacım vardır. Hep ben yorulmak istemiyorumdur. Yeniden inanmaya ihtiyacım vardır. Beni bana geri vermek istiyorumdur..”
Okur Takip Önerileri
Bu yağmur delilik vehminden üstün;
Karanlık kovulmaz düşüncelerden..
231 syf.
·
Puan vermedi
Zaman kimseyi kayırmaz, her canlı yaşlanır, her şey eskir.
Oysa insan ruhunun aynası, el hüneri, göz nuru değil midir?
Her şey geçmişte kalmıştı. Baharda gelen, sonra gökte sıra sıra dizilip uzaklara giden, gözden kaybolan yaban kazları gibi uçup gidiyorlardı onun için iç dünyasında…
Uçup gitmekte olan canını, sessiz sessiz, umutsuz bir çığlıkla tutmaya çalışıyordu.
Belki de hayatın bizim için bu kadar değerli olmasının sebebi, her şeyin yapılmasının mümkün olmayışında gizliydi.
Herkesin kaderi aynıydı. Karşısında ulu dağlar vardı: Bir yanı pırıl pırıl, aydınlık, bir yanı gölgeli. Aydınlık ve gölge nasıl yan yana ise, insanın kaderi de öyle, mutluluk ve acıyı beraber getiriyordu: Bir yanda kıvanç, bir yanda kaygı. Hayat dediğin böyleydi işte...
“Hepimiz böyleyiz işte. Birbirimizden farkımız yok. Ancak ağır hastalandığımız ya da öldüğümüz zaman hatırlıyoruz birbirimizi. O yitirdiğimiz ne iyi, ne eşsiz bir insan olduğunu, ne büyük iyilikler yaptığını, ancak o son demde anlıyoruz."
Dağlar gecenin karanlığında, kıpırdamadan duran hayaletler gibiydiler. Dağların umrunda değildi kış.
“....düşüncelerden sıyrılıp uyumak istiyordu.
Kendinden uzaklaşabilir mi insan?"