Dövüş Kulübü kitabı ve filmi, hayatın rutin akışından ve sıkıcılığından sıyrılıp hedeflerim için çabalamam gerektiğini fark etmemi sağladı. Kurtarıcı beklemek yerine kendi hayatlarımızın kurtarıcıları olmalıyız. Ölümlü ve kusurlu canlılarız, hiçbirimiz özel değiliz ve farklı bir muamele görmeyi hak etmiyoruz. Mükemmel olamama ve hata yapma korkusunu bir kenara bırakıp başarıyı elde etme yolunda başarısızlığı kabul etmeliyiz. Rahat ve güvenli konfor alanımızdan çıkmazsak, kitaptaki ana karakterimiz gibi uyuşuk ve sıkıcı bir hayata mahkum olmaktan başka çaremiz kalmıyor. İhtiyacımız olan şey güzel ve kaliteli eşyalar değil, güzel ve kaliteli bir hayat. Hayatı yaşamaya ihtiyacımız var. Konfor alanı inşa edip, o sınırlara kendimizi kapatıp hayatı yaşayan insanları izlemeye ihtiyacımız yok. Zihinsel ve bedensel konfor bizi sinsice yok ediyor.
Ana karakterimizin yaratmış olduğu Tyler Durden aslında karakterimizin sahip olamadığı özelliklere sahip bir üst insan. Hepimiz kafamızın içinde bir Tyler Durden kurgularız, her birimizin Tyler Durden'i var. Kafalarımızın içine hapsettiğimiz Tyler'larımızı salalım ve özgürce yaşayalım. Kendimiz olalım ve kendi yolumuzdan ilerleyelim, kimseyi dinlemeden.
Her gün, gerçek benliğimizin bu biyolojik bedene nasıl hapsolduğunu izliyoruz. Her sabah uyandığında toplumu memnun edecek maskesini takan ve her şeyi berbat eden, bizim irademiz dışında normlarla kodlanmış vaziyette yaşayan bedenimizi parmaklıkların ardından izliyoruz. Gün sonunda da yorgun şekilde yataklarımıza atıyoruz kendimizi ve gözlerimizi bir daha açmak istemezcesine kapatıyoruz.
