Duyduğum en güzel aşk hikayesi
Bu zamana kadar duyduğum en güzel aşk hikâyesi Samsun'daki bir Çerkes köyünde geçiyor. Bana bunu anlatan arkadaşım o köydendi.
Çerkeslerin, bir kısmı hayli katı olan gelenekleri varmış. Buna göre mesela Çerkeslerde akraba evliliği yasakmış. Hoş karşılanmazmış. Üstelik öyle çok yakın akraba olunması bile şart değilmiş. Arkadaşımın ‘geçen yıl
Küçük şeylerle mutlu olmayı öğrettiler bize.
Ne her gördüğümüzü istedik,
Ne de her istediğimiz oldu.
Ama öyle bunalımlara girip çıkmadık.
Ertesi gün unuturduk.
Bir giydiğini bir daha giymemek,
Önüne konan yemeği beğenmemek,
Ne haddimize?
Bunları sorgulayacak kadar zengin değildik.
Hani bir kıyafetin miras gibi büyükten küçüğe kaldığı o günlerden bahsediyorum.
İşte o yüzden her anne iyi bir terzi ve
Her baba da yenilerini alamadığı için buruk olurdu.
Ama modayı yine de yakından takip ederdik.
Mesela; ipten kemerlemiz, çoraptan eldivenlerimiz vardı.
Her bahar papatya toplamak ve
Çimlerde yuvarlanmak gibi.
Sıradan eğlenceler de edinmiştik kendimize.
Üstelik pantolonumuzda beliren çimen lekesi için,
Annemizden yiyeceğimiz azara bile aldırış etmeden.
Ama yine de iyi çocuklardık biz.
Ağlayan küçüğümüzü susturmasını da,
Pazardan gelen büyüklerimizin yüklerini taşımasını da,
Beraber gülüp, beraber ağlamasını da iyi bilirdik.
İstediğimiz bir şeyin olması için sabretmeyi de o yokluk günlerinde öğrendik.
İşte bu yüzden EKMEK VE EMEK BİZİM İÇİN NİMETTİR.
Kaybetmemek için sıkı sıkı sarılırız, ekmeğimize de sevdiklerimize de.
