Orhan Kemal/Gurbet Kuşları
Orhan Kemal, Çukurova romanlarının yanı sıra İstanbul romanları da yazmış toplumsal gerçekçi çizgide Türk toplumunu ele almış bir yazardır. Yazarın Gurbet Kuşları romanı da İstanbul romanları arasında yer almaktadır. Gurbet Kuşları romanı, 
Bereketli Topraklar Üzerinde romanında gördüğümüz Çukurova’ya giden İflahsızın Yusuf’un oğlu İflahsızın Memmed’in İstanbul
✍️ PATRONLARIN HİÇ Mİ KUSURU YOK?
İliç maden faciasında ilk rapor yayınlandı. Bazı mühendisler teknisyenler asi kusurlu bulunmuş. Yöneticiler ise tali kusurlu! Peki şirket? Şirketin ortaklarının zaten hiçbir kusuru yok!
Vay anasını sayın seyirciler! Nasıl oluyorsa oluyor, bu patronlar her zaman zeytin yağı gibi üste çıkıyor…
Çünkü yasalar, iş
konuşmamız gereken başka konular da var…
Neden Erzincan'da yaşananlar konuşulmuyor? Neden enkaz altındaki 9 işçi konuşulmuyor?
Bunları konuşmamız gereken yer burası değil evet. Ancak 
Emile Zola’nın 
Germinal’ini okuduğumdan beri, biraz da işçi, emekçi bir babanın evladı olduğum için, bu konulara çok hassasım. Germinal de işi, işçiyi ve göremedikleri değeri anlatan en iyi, en sahici kitaplardan. 2 alıntıya yer vermeden geçemeyeceğim.
“Ve onlar bu köstebek yuvasında, toprağın yüzlerce metre altında, ciğerleri havasızlıktan yanıp tutuşa tutuşa durmadan kazma sallıyorlardı.” (Sayfa:51)
“Emekçiler yüz yıldır hızla artan zenginlik ve rahatlıktan paylarını alabilmişler miydi? Hadi bakalım özgürsünüz artık diyerek bir köşeye atmışlardı zavallıları: Evet, açlıktan ölme özgürlüğüne sahiptirler, onlar da bol bol kullanıyorlardı bu özgürlüğü.” (Sayfa:147)
“Tüm dünyadaki işçiler gibi onlar ezilendir, hor görülen, değer verilmeyendir. Bahanelerle gözleri boyanmaya çalışılır, yeter ki madene insinler iş aksamasındır. İş şartları iyileştirmeye gelince herkes yok olur, biz de emir kuluyuz teraneleri ile süsler cümlelerini. Çünkü işin adı değişse de açgözlü patron değişmeyecektir.“
Ne var ki çevre korumacılığı, tasvir ettiği felaketler sayesinde bütün insanlar tarafından mecburen kabul edilerek tezler taşımaktadır. Çevre yok olursa zengin fakir işçi, patron, zalim, mazlum herkes etkilenecektir (hatta bu tarafıyla biraz ehven-i şerci bir "kabullenme" zilleti ile maluldür), ne var ki çevrecilerin herkes tarafından kabul edilebilir bir koruma programı yoktur. Çevreci fikirler, son yıllarda tartışılması bile münafıklık sayılacak derecede kredi kazanmışsa faydalanan çevreciler, 80'li yıllarda olanca barutlarını tüketerek politizasyonun batağında debelenmekle meşgul bulunuyorlar! Çevreciler, bütün itibarlarını, "çevrecilik" fikrinin kaçınılmaz derecede yüksek bir ideal haline gelmesinden alıyorlar; tıpkı bir zamanların "farmason"ları gibi.
