hûbb️ ° حب
@penpecvk
Cennete cennet gibi yoldan gidilmez..
117 okur puanı
Ekim 2017 tarihinde katıldı
Yaşamları boyunca bazı şeylerin ancak bir yudumuna kavuşmanın bedelini özünden, iliğinden ödemek zorunda kalan insanlar vardır. Bu onlar için hep yeniden yaşanan bir acıdır.
İmanın girmediği kalp taştan daha katı, Allah korkusunun bulunmadığı vicdan kayalardan daha hissizdir. Böyle bir kalbe ve vicdana sahip bir insanda acıma, şefkat ve merhamet aramak abestir. O insan artık bu haliyle manen canavarlaşmıştır; hatta tahribatı cihetiyle canavarları bile geride bırakmıştır.
Ama işin temelinde gerçek olan şudur ki; travmatik annelik tutumları -eğer farkına varılıp iyileşme çabasına gidilmezse- bir nesilden diğerine aktarılmakta ve böylelikle travmatik yaşantılar anneden kızına oyalı bir çeyiz bohçası gibi miras kalmaktadır.
Okur Takip Önerileri
kibir
Şimdi senin başındayım. Hiçbir şey değilken her şey olduğuna inandırmak için seni. Büyüklen diye, kendi sırrını unut diye seninleyim ben. Ama farkında değilsin. Zira sen insansın yani noksansın.
Ben mi? Ben... Ben Kibir'im... Üstadım Nefs'in onlarca askerinden biri. Hilelerime yenilenler çoktur. Ne sultanlar ne alimler benim söylediklerimle düştüler bu kuyuya. Ancak işte Şeyh Hamid gibi beni elinde bir oyuncağa çevirenler de oldu. Somuncu Baba gibi benimle cenge girip muzaffer çıkanlar da oldu.
Ne var ki ben savaşmaktan vazgeçmedim. Bir meydandan diğerine bir insandan başkasına. Zamanı ve mekanı aşıp dünyanın son bulacağı o ana kadar insanlarla savaşa tutuştum.
Bütün bir cihana meydan okumaya bir Allahu Ekber yeter..
Zira insan, hüzünlendiği vakit Allah'a yaklaşır, O'nu düşünür, kendi gafletini, kendi küçüklüğünü anlardı.
"Allah," dedi birden, "dünyayı insan için var etti doğru, lakin insanı dünya için değil. Dünyaya sahip olmak için değil, Allah'ın kudretine şahit olmak için geldik."
Insan bir şeye inandığında onu yaşaması da gerekiyor sanırım. İnandığı için bir şeyler yaptığında kendini hafiflemiş hissediyor. Yoksa sadece kuru bir "inandım" demek bir mana taşımıyor. Hatta yük oluyor bu cümle, insan onu taşıyor. Kendinden daha ağır oluyor.
İnsanın en büyük düşmanı kendisidir. Kendini yenebilen şeytanında yenebilir. Zira asıl düşman seni en iyi tanıyandır.
Hani kendinden aşağı birini gördüğünde hakir görerek baktığın oluyor ya, sana verilen bir nimeti gözünün ucuyla görüp de yüzünü buruşturuyorsun ya, beğenmiyorsun hani, yetinmiyorsun, dudak büküyor istemiyorsun ya, işte bunları ben yaptırıyorum sana.
kibir
Bana bir vazife verildi. Zamanı yok, mekânı yok ve sınırı yok bu vazifenin. Insan ne kadar ister ve ne kadarına mağlup olursa o kadar olacak ve o kadar artacak bir vazife. Kendini, aslını ve maksadını insana unutturmak için. Dünyayı kendinin sanması için varım ben.
Ben ufacık, kara bir nokta gibiyim içinde. Sen ne denli müsaade edersen işte o kadar büyürüm. Ben büyüdükçe sen küçülürsün lakin anlamazsın. Zira gafilsin sen. Büyüdüm sa- sanırsın.
Ben düşmanım aslında sana. Ama sen düşmanına aşıksın.
Görmek sınır koymakmış, anladım. İnsan sadece gör düğü kadar sanırmış dünyayı, yeni öğrendiklerini bile gör düklerine benzeterek anlarmış.
Böyle şeyler filmlerde olur diyorlar. Halt etmişler. İyilerin sonu gelse kıyamet kopar..
