Nə eşq olaydı, nə aşiq, nə nazlı afət olaydı, Nə xəlq olaydı, nə xaliq, nə əşki-həsrət olaydı.
Nə dərd olaydı, nə dərman, nə sur olaydı, nə matəm, Nə aşiyaneyi-vüslət, nə bari-firqət olaydı.
Gönüldə nuri-məhəbbət, gözümdə pərdeyi-zülmət...
Nə nur olaydı, nə zülmət, nə böylə xilqət olaydı.
Nədir bu xilqəti-bimərhəmət, şu pərdəli hikmət?
Bu zülmə qarşı nolur bir də bir ədalət olaydı.
Tükəndi taqətü səbrim, ədalət! Ah, ədalət!
Nə öncə öylə səadət, nə böylə zillət olaydı.
“Dağda şəlalə kimi” (May 1960)
Bir rəngini yox, göylərin min rəngini sevirəm
Bir gülü yox, güllərin çələngini sevirəm.
Mən çıxmağa təpə yox, uca dağ istəyirəm,
Həyatı həyat kimi yaşamaq istəyirəm.
Göydə qürub çağı da, dan yeri də gözəldir.
Həyatın sevinci də, kədəri də gözəldir.
Həyat – bir cıdır düzü, bir döyüş meydanıdır.
Hər kəsi öz cürəti, öz qüdrəti tanıdır.
İnci
Sayfa 11Kitabı okuyacak
“Səadət nədir?” (Aprel, 1962)
Nəsir Sadıqzadəyə
Səadət nə demək?.. - bu sualla mən
Özümü çox yordum, tapa bilmədim.
Səadət nə demək?.. Bir tələbəykən,
Məktəbi axıra vurmaqdır, - dedim.
Məktəbi bitirdim, işə də girdim
Sayfa 17Kitabı okuyacak
"Bakıda"
Balaxanı neft mədənlərinə gedərkən, Məsud ilə Şəfiqə arasında bir mübahisə. Şəfiqə bir az xəyalpərvərdir, uzaqdan neft buruqlarını görüncə sevinərək Məsuda göstərir.
Şəfiqə:
Uzaq, uzaq, çox uzaq yerdə iştə bir orman!
Nasıl da xoş, nə qədər şairanə sərvistan!
Bax, iştə bax, nədir onlar? Nə söylədinsə yalan...
Gəzib dolaşsa — deyirdin — bu
`Bu söhbəti xatırlarkən "səadət nədir?"- deyə, öz-özümə sual verdim.
Səadət şəxsi "mən"dən, şəxsi təmayüldən, şəxsi arzuda əl çəkərək ümumi "mən"liyə, ümumi təmayülə və ümumi aruzya xidmət etmək deməkdir.
Bir gün Allah peyğəmbərləri çağırıb soruşur: "Səadət nədir?" Hər kəsin cavabı özünə görə olur. Musa: "Vəd edilmiş torpaqlara getməkdir"; İsa: "Bir yanağına vurana digərini çevirməkdir"; Budda: "Həyatda heç bir arzusu olmamaqdır"; Hz. Məhəmməd: "Səadət həyatı olduğu kimi qəbul etməkdir" deyir.
Sayfa 205 - Amak-ı XəyalKitabı okudu
Nə eşq olaydı, nə aşiq, nə nazlı afət olaydı,
Nə xəlq olaydı, nə xaliq, nə əşki-həsrət olaydı.
Nə dərd olaydı, nə dərman, nə sur olaydı, nə matəm, Nə aşiyaneyi-vüslət, nə bari-firqət olaydı.
Gönüldə nuri-məhəbbət, gözümdə pərdeyi-zülmət... Nə nur olaydı, nə zülmət, nə böylə xilqət olaydı. Nədir bu xilqəti-bimərhəmət, şu pərdəli hikmət?
Bu zülmə qarşı nolur bir də bir ədalət olaydı. Tükəndi taqətü səbrim, ədalət! Ah, ədalət!
Nə öncə öylə səadət, nə böylə zillət olaydı.
Yaşamaq üçün
Bəzi adamların qaçım gözündən
təki sənin gözün üstümdə olsun.
Xətrimə dəyiblər yenə, əzizim ,
xətrim,
bilirsənmi,
sığal istəyir.
Mənim ürəyimdə ilham ağrısı,
ilhamsız kəslərdən macal istəyir.
Qulaq as efirdən gələn səsə:
"Səadət hər kəsin öz əlindədi".
Səadət hər kəsin öz əlindəsə,
bizim çəkdiyimiz iztirab nədir?!
gəl, görüm...
gəl, görüm səni,
necə darıxmışam bir qılıq üçün.
Sonra evinizə ötürrəm səni,
səni görməliyəm yaşamaq üçün.
Sayfa 45
