youtu.be/7wv4qZrwXMo
Sevgili Mary,
Lütfen mektubun yanında yolladığım noblet koleksiyonumu seni affetmemin bir göstergesi kabul et.
Kitabını aldığımda beynimin içindeki duygular bir kurutucuya atılmışçasına birbirlerine çarpıp durdular.
Hissettiğim acı dudaklarımı yanlışlıkla birbirine zımbaladığımda hissettiğim acının aynısıydı.
Seni affediyorum, çünkü sen mükemmel değilsin.
Hiçbir insan mükemmel değildir, evimin dışına çöp atan adam dahil.
Gençken kendim haricinde herhangi biri olsam ne iyi olurdu diye düşünürdüm.
Doktor Bernard Hazelhof ıssız bir adaya düşsem kendi kendime alışmak zorunda olacağımı söyledi.
Sadece ben ve hindistan cevizleri...
Kendi kendimi kabul edecekmişim, olduğum gibi, bütün kusurlarımla.
Çünkü kusurlarını kendin seçemezsin.
Onlar bizim bir parçamız ve onlarla yaşamak zorundayız.
Oysa arkadaşlarını kendin seçebilirsin ve ben seni seçtiğim için çok mutluyum.
Doktor Bernard Hazelhof ayrıca her insanın yaşamı uzun bir yola benzer demişti.
Bazılarınınki sağlam döşenmiştir, bazılarınınkinde ise çatlaklar, muz kabukları, sigara izmaritleri vardır.
Senin yolun da benimki gibi ama benimki kadar bozuk değil.
Umarım bir gün yollarımız kesişir ve bir şekerli sütü paylaşabiliriz.
Sen benim en iyi arkadaşımsın.
Sen benim Tek arkadaşımsın.
THE SLEEPING DEAD
Gelelim sana, hiç bu kadar susmak istememiştim... Bizim mevzular belliydi de, kafamız karışıktı işte biraz. “Kendi düşmanına kıyamadığında, dostuna hainlik üzerine konuşmaktan da caymalı insan.” demişti Sara hatun. Yani insan ki; omuz omuza yürür, uzun uzadıya böyle yollarda yan yana akar, süzülür ve gider ya hani.
Demem o ki, oğlum Mehmet, “Aynı
Kitab bitdi, mən də bitdim.
Salammm :)
Kürk Mantolu Madonna 
Sabahattin Ali'nin oxuduğum 2. kitabıdır.
İlk 30 səyfəsini 30 dəfə oxudum desəm bəlkə az olar amma ilk 30 səyfəsin təkrar təkrar oxuyurdum.. Ona görə oxuyurdum ki ilk səyfələr kimin dilindən yazılmışdı başa düşmürdüm. Amma şükürlər olsun ki 
İbo Kılıç izah etdi)
Satıcı demişdi ki, "kitabın hər səyfəsində bir alıntı
AŞK MAHKUMU
Onu ilk kez gördüğümde kanadı kırık bir kelebeğe benzetmiştim. Uçmaya çalışan ama uçarken de acısını içinde yaşayan bir kelebeğe… Sanki acısını kabullenmiş gibiydi. Güçlü görünmeye çalışıyordu. Ama bu konuda pek de başarılı değildi.
Ortak bir arkadaşımızın evinde verdiği doğum günü kutlamasında karşılaşmıştık. Dikkat çekici bir