99 syf.
·
Puan vermedi
Bedeni koşullardan ötürü, Tanrı'nın burada bizimle olacağını düşünemesek de bedbahtlık halinde en büyük eza ve eziyet çekilirken Tanrı bizde kendini gösterir. Yeryüzünde yaşayan bizler için kemale ulaşmanın yegane ihtimali budur. İşte bu yüzden çarmıh bizim yegane umudumuzdur. "Hiçbir orman böylesine yapraklara ve çiçeklere sahip, bu güzellikte bir ağacı taşıyamaz."
Okur Takip Önerileri
Eğer Tanrı, bu varlıkları günaha ve hüzne terk etmeseydi, onlar - bizler- var olamayacaktı(k). Bizi var etme, aynı zamanda bir vazgeçiştir. Vazgeçiş, yaşama alanını açar. Eğer onun varlığı tamamen orada olsaydı ateşe çekilen kelebekler gibi anında ölürdük.
Biz, hoşgörüsü olmadığını bile bile, başkalarında kendininkinden ayrıyı bağışlamaya çalışana hoşgörülü diyoruz.
Herkes onun gibi değil miydi? En az umutlanmaları gerektiği zamanlar en çok umarlardı.
Bu açlık susmaz. Avaz avaza konuşur. Buyur al beni, der. Buyur efendim buyur etimi etine kat! Hiç kimsenin bahşetmediği merhamet yetkesi bağışlıyorum sana. Niyet ya da ahlak ya da değer olarak değil, yok yok gündelik duyguları inceltip aklını karıştıracak değilim, der. Aksine kapkalın, odunsu varlığıyla hakkımı anımsatıyorum. Hakkımı alma hakkımı sana bırakıyorum, der. Ya beni kurtaracaksın ya da günden güne yapıtlaşan bu mahvoluşun kaidesi bizzat sen olacaksın, diye sarsalar.
Hannah Arendt'in dediği gibi "Dünya insanlardan oluştuğu için insani değildir, ve sırf içinde insan sesi yankılanıyor diye de insani olmaz; yalnızca söylemin nesnesi olduğu zaman insani olur."
Gün gelecek, sorumluluğun tarihsel dönemeçte donup kalmadığını, bütün bu felaketin şimdiyi ve geleceği boyadığını, her bireyin sadece kendi atasından değil, o cehhenemi günlere tanıklık eden bütün dağlardan, göçtürülenlerin izini çizen tren yolunun geçtiği ovalardan, nehirlerden, kökleri asfaltı patlatan bilmem kaç yüzyıllık meşelerden de sorumlu olduklarını ta ciğerlerinde hissedecekler. İnsan bu, duramaz çünkü, ağacın dahi ne bildiğini bilmek ister.
Sayfa 79Kitabı okudu