Görme ve gösterme, felsefi düşünce geleneğine telmihle, çağımızın in_sanını ontolojik olarak tanımlayan temel bir "varoluş” biçimi haline gelmiştir. Felsefe geleneğinde, düşünen (Descartes), sorgulayan (Sokrates), şüphelenen (Septisizm), eleştiren (Kant), tartışan (Heraklitos), deneyimleyen (Locke), muücadele eden (Marx), başkaldıran (Camus) gibi eylem ve pratikleriyle beraber rasyonel bir varlık olarak temellendirilen insan, aklın baş rolde olduğu varoluş biçimleriyle tasvir edilmekteydi. Bugünün gören ve gösteren insanı, duyuların özellikle”gözün iktidarı"na gönüllü kulluk etmekle meşgul olmaktadır. Böylece akletmek, idrak etmek, fehmetmek, tahayyül etmek gibi düşünmenin, vakıf olmanın, hikmetini anlamanın, kemale ermenin ”emek” gerektiren zorlu süreçlerinin yerine gösterinin, gösterişin, imajların, tüketimin, kolaylığın, ışıltılı ve şatafatlı yaşamların hazcı tercihi söz konusu olmaktadır.
"Dünyanın en büyük problemi, akılsız ve fanatik kişilerin kendilerinden son derece emin olması, buna karşılık zeki insanların sürekli şüpheler içinde olmasıdır."
Septisizm Felsefesi🎥
youtu.be/sb4tCxFyCWY
"peki ya sanat?"
"sanat bir illettir."
"aşk?"
"bir yanılsama."
"din?"
"inancın yerine geçen moda akımı."
"sen bir septiksin."
"asla! septisizm inancın başlangıcıdır."
"nesin peki?"
"tanımlamak sınırlamaktır."
Sayfa 224 - iş bankası kültür yayınlarıKitabı okudu
Herhangi bir sistemin veya kişinin değişmez formüller, her yerde ve her zaman geçerli olduğunu ileri sürdüğü mutlak bilgiler (olduğunu) sunması dogmatizmdir. Dogmatizmin karşıtı septisizm yani şüphecilik, kuşkuculuktur.
