Çocukken bana hep 'yaşına göre olgun bir kız' derlerdi. Hep en büyük bendim, benden küçüklere örnek olmak zorundaydım. Yanlışlık, yaramazlik, afacanlık yapamadım. Konuşmaya başlar başlamaz, düzgün cümlelerle, Anadolu'da gealyor olmamıza rağmen Istanbul Türkçesiyle konuşuyordum, Böyle bir çocukluğun ardından ergenliğimle birlikte denge bozuldu. Çünkü büyük bir ihmal, unutulan bir şeyy vardi: SEVGİ!
Ben de bu açlığımı hep dışarda karşılamaya çalıştım. Başvurduğum her duvar için başında bir yumru oluşmuştu. Ama artık yumru oluşabilecek normal bir zemin kalmadığından ya da beynim yekpare bir yumru haline geldiğinden olsa gerek insanlardan uzak durmaya, en fazlası minimum düzeyde ilişki kurmaya karar verdim.
Sevgi belki de bir şehrin hatıralarını benimsemenin, bir şehre ait olmanın adıydı. Bu yüzden olsa gerek, Taçlı, bir şehirden değil de topyekûn sevgiden kopuyor gibiydi.
Sayfa 259Kitabı okudu
