Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.28
Okunmalı...
Sait Faik yalnız bir adamdır,yaşamın tekdüzeliğinden sıkılmış,yanlız ama mutlu bir adam...İyi bir gözlemcidir ;yaşamı ve insanın hallerini seyreder,öyküleri gerçek yaşamından gözlemlerinden kesitlerdir, kurgu yok gibidir.Derin bir insan,hayvan ve doğa sevgisine sahiptir,bunu eserlerine sade akıcı ve samimi bir dille yansıtır. Bir ada insanı
“ Ölesiye yalnız, ölesiye mesudum. İçim kalabalık çekiyor, insanlar çekiyor. Çocuklar istiyorum: haşarı, sarışın, esmer, edepsiz… Seyahatler çekiyor içim.”
Kitaba ismini veren Son Kuşlar kitabın ilk hikayesi, içerisinde 19 tane hikaye yer alıyor, en sonda da Bedri Rahminin, Sait Faik’le olan anısı yer alıyor.
Kitap hakkında öyle uzun uzadıya bir şeyler yazmayacağım. Kitabın anlaşılması için Sait Faik’ in kitapta yer alan şu sözlerini paylaşmak istiyorum. Diyor ki;
“Ne yapayım benim zanaatım da bu, yazı yazmak. Yazı yazıp ekmek yemek. Yazmak demek, aklıma ne gelirse kağıda geçirmek değil elbet. Ama ben aklıma ne eserse yazan cinsdenim, ne yapayım?”
Sait Faik tam olarak kitabı burada özetlemiş, aklına ne gelirse yazmış. Okurken kesinlikle sıkmıyor. Konu bütünlüğü yok ama böyle genel bir deniz havası soluyorsunuz ve denizle ilgili yeni terimlerde öğreniyorsunuz. Ayrıca “Korentli Bir Hikaye” başlıklı yazısını tanıştığı Yunanlı bir hikayeciden dinleyip yazdığını da söylemeyi ihmal etmiyor.
Canım Sait Faik
Seni çok seviyorum bir kez daha sevdim.Bu hikayelerin beni çok etkiledi.Seyahatler çekiyor içim.
Yine ne güzel yazmışsın.İçim kalabalık çekiyor.
Aslında böyle bizim hiç dikkat etmediğimiz şeyleri yazıyor.Kitabın sonunda Bedri Rahmi Eyüboğlu’nun yazdığı yazı beni çok etkiledi.Sait Faik ne yazsa okurum.Kısa kısa hikayelerinden oluşuyor
Amin Maalouf'un ikinci kitabı ve ilk romanı olan Afrikalı Leo'yu ilk okuduğum zamandan bu yana 11 yıl geçmiş. Notlarıma baktığımda ne kadar birbirinden farklı iki okuma deneyimi olduğunu, bakış açımın nasıl değiştiğini açıkça görebiliyorum. Değişmeyen tek şey ise bir Maalouf romanının vermiş olduğu okuma zevki.
Amin Maalouf, Giovanni Leone de Medici olarak papanın vaftiz ettiği, Hasan ibn Muhammed el-Vezzan ez-Zeyyati olarak bir berberin sünnet ettiği ve en bilinen ismiyle Leo Africanus’un (Afrikalı Leo) gerçek yaşam öyküsünü, kendi düş dünyası üzerinden bu kurgu esere yansıtıyor. Tarihi, modern edebiyatın arka bahçesi olarak işleyip, o arka bahçede bir edebiyat cenneti yaratıyor.
“Uzaklara gitmek, denizler, sınırlar, ülkeler, inançlar aşmak fırsatı çıktığı zaman hiç duraksama.” yazmış romanın bir bölümünde. Bu söz Sait Faik’i getiriyor aklıma; “Seyahatler çekiyor içim.” deyişini.
Gerçi Afrikalı Leo’nun yolculuğu, zorunlu bir göçle başlıyor. Yolculuğa çıkmakta isteksiz, diretiyor. Klasik “Kahramanın Yolculuğu” temasında olduğu gibi. Ama roman ilerledikçe bir soru takılıyor akla: Yolculuk mu onu çağırıyor, o mu yolculuğu çekiyor?
W.B. Yeats’in romanın başındaki epigrafı belki bu soruyu düşünebileceğimizi öngören Maalouf’un bize sunduğu bir pusuladır: “Yine de hiç kuşkun olmasın, Afrikalı Leo da gezgin Leo da bendim.” Yoksa epigraflar ne işe yarar?
“Seyahatler çekiyor içim.”
Kısa kısa öyküler bulunan bu kitapta denizin ve balığın kokusunu, balıkçıların zor şartlar altında çabalayıp çalışmasını, kuşların sesini, adayı ve adadaki insanları yazarımızın enfes betimlemesiyle hissediyorsunuz.
Bu öykülerdeki kahramanlar da tıpkı onun gibi, ona yakın ve yaşamına tanık olduğu insanlar.
Kendisinin de dediği gibi içinden geldiği gibi, gelişigüzel yazmış Sait Faik. Buna rağmen tasvirleri, betimlemeleri o kadar güzeldi ki bir an orada olduğumu, o insanları oturup bir köşeden gözlemlediğimi sandım dersem yeridir.
Siz de okumak isterseniz tavsiyemdir. Kitapla kalın.
Seyahatler çekiyor içim cümlesinin ete kemiğe bürünmüş halini aktaran bu kitap benim favorilerimden biri artık. Çünkü her şey istagram sayfalarında gördüğümüz gibi değil. Ayrıca yapacak gücü olmayan insanların hep bahanesi var fark ettiyseniz.
Kayıp Aranıyor
Seyahatler çekiyor içim diyor, Sait Faik. Sahi içi seyahat çekmeyen var mı? Dünya’nın azıcıkta olsa üzerine geldiğini hisseden biri uzaklaşmak istemez mi çok şeyden. Kaçmak istemez mi yüreğini sıkan dertlerinden? Siz yüreğinize oturan ağırlıkları nasıl hafifletiyorsunuz? Ben bilmediğim bir şehrin sokaklarında kaybolmak istiyorum. Günler süren yolculuğun sonunda indiğim durakta, etrafıma bakınca, bak burası yüreğinin kuş olup uçacağı, dertlerin uğramadığı memleket demek istiyorum. Yolumun tanıdık olmayan yüzlere çıkmasını, bir türlü evimin yolunu bulamadığım caddeleri dolaşmayı istiyorum. Kısacası kaybolmayı istiyorum.
Etrafına neşeden başka bir şey saçmayan bir kadındı Nevin. Herkesin derdine koşan, yaşam aşkıyla dolu biriydi. Aile içinde hayatı bolluk içinde geçmiş, zorluğu pek görmemişti. İyi başlayan her hikayeye bir kötülük girer mutlaka değil mi? Bu güzel hayat dolu kadını çekemeyenler de var tabi. İşte bizde bu hikayede, hak etmediği iftiralara maruz kalan Nevin’in öyküsünü okuyoruz. Kocası tarafından sevilmeyen kadının, tutunacak dallar ararken karşılaştığı haksız muamelelerle mücadele edişine, ama direnişinin her defasında kırılışına tanık oluyoruz.
Belki diller susacaktı, yaşananlar unutulacaktı, peki haksızlığa uğrayan yürek ne yapacaktı. İnsan kendini anlatamadığı yerde ne kadar durabilir. Kimsenin kendini görmediği memlekette ne kadar tutunabilir. Boşa kürek çektiğin hayatta hep aynı noktada sayarsın. Gerçeği gördüğün yerde kaçmayı, uzaklaşmayı kurtuluş bilir, yoluna bakarsın değil mi? Nevin’de öyle yaptı. Kendi için ilk adımını attı ve sessizce uzaklaştı.
#sonkuşlar
"Bambaşka bir dil, bambaşka bir anlatım, bambaşka bir yazar"
Bunlar onu ilk keşfeden Peyami Safa'nın sözleri. Katılmamak ne mümkün.
Hayatı yaşayıp giderken aynı anda ruhu ile bedeni aynı dünyada değilmiş gibi davranır hikayelerini yazarken. Bana kalırsa kafasında o an yazılır satırlar anın tadını çıkarırken.
Sümeyye ile
Söz vermiştim kendime,
yazı bile yazmayacaktım...
Yapamadım...
Yazmasam
Deli olacaktım.
Diyor yazar...
Bu kitabı okurken şöyle bir şey hissettim: Biriyle karşılıklı sohbet edersin ama o sohbet esnasında kelimeye dökülmeyenler vardırya, içinden geçer bir türlü kelimelere dökülmez işte bu kitap tam da kelimelere dökülmeyen, cümleler oluşturulamayan kısmı gibi insan okudukça her bir bölümünü ayrı seviyor.
Alıntı:
İçim kalabalık çekiyor.
İnsanlar çekiyor.
Çocuklar istiyorum :
haşarı, sarışın, esmer, edepsiz...
Seyahatler çekiyor içim.
Dünya yüzündeki tuzlu sularda
ışıl ışıl vapurların gittiğini.