Eşyalara bakıp hatıralarımızı bir film gibi yeniden görmek mümkün müdür?
Sayfa 195 - İletişim yayıncılıkKitabı okudu
Alıntılarla Yaşıyorum
Aşkta, dünyada, hayatta büyük bir mutluluk yoktur der bize Zeki Müren'in güzel sesi. Ama mü ziğin ağır ve kederli temposundan, tanıdık hava sından, hüznün ve kaybetmenin yalnız bize özgü bir şey olmadığını, tramvay dolu kalabalıkla birlik te, bütün şehre ait olduğıınu da mutlulukla anlar, teselli oluruz. Kendi acıklı aşk hikayemizin, her kesten saklamak istediğimiz yenilgi ve utancımızın aslında herkesin, bütün şehrin hikayesi olduğıınu anlamaktan, bunu eski müziğin gücüyle hissetmek ten daha büyük bir teselli olabilir mi?
Füsunların evinde sekiz yılba şı akşamı oynadığımız tomba la takımını sergiliyorum ... Bi zim evde de 1950'lerin sonun dan 1990'ların sonuna kadar kırk yıl, annem yılbaşı akşam ları önce ben, ağabeyim ve ku zenlerimi, daha sonraki yıllar da da torunlannı, aynı cins bir tombala takımıyla eğlendir mişti. Nesibe hala da annem gibi, yılbaşı gecesinin sonun da, oyun bitip, hediyeler dağı tılıp, çocuklar, komşular esne meye, uyuklamaya başlayınca, tombala takımını dikkatle top lar, kadif e torbadan tek tek çe kilen tahta rakamlan (90 tane) sayar.
Sokaklarda yürürken gördüğümüz güzel, ilginç şeylerin ne kadarı şehir, ne kadarı hatıradır?
Sayfa 8 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
Müzeleri seviyorum ve pek çokları gibi her geçen gün müzeler de daha mutlu hissediyorum kendimi. Müzeleri çok ciddiye al dığım için hazan öfkeli, kuvvetli düşünceler geliştiriyorum.
Ama müzeler hakkında öf k eyle konuşmak da gelmiyor içimden.
Sayfa 55 - İletişim yayıncılıkKitabı okudu
Oğuz beyciğimle
Nişantaşı, Şişli, Taksim gibi denize uzak mahallelerde, apartman binalarında yaşarlar dı. Romanın hikaye ettiği 1970-SO'lerde bu yalıların büyük bir kısmı yakılıp yıkılmış, yer lerine beton yapılar yapılmıştı. Sonraki otuz yılda geri kalan yalıların neredeyse hepsi yı kıldı, çoğu betondan yeniden yapıldı ve ahşap ile kaplanarak "hakiki" gözükmelerine çalı şıldı. Ama kremalı pastaya benzeyen bu yeni yapıların içindeki hayatın, beton apartman hayatından bir farkı yoktu artık. Romanı yazarken her zamanki alışkanlığımla, Kemal ile Sibel' in Anadoluhisarı'nda gerçekten varolmuş bir yalıda yaşadığını hayal ettim. Hüzünlü, nostaljik yazar Abdülhak Şinasi Hisar'ın "Boğaz medeniyeti" dediği şeyin en özgün ürünü olan yalılardan hatırladıklarımı, kayıkhaneyi, sandal gezintilerini, yüksek tavanları, dev gemilerin sanki oturma odasının içinden geçişini ve kıyıdan balık tutmayı, yemek masası nın üzerindeki yiyeceklerle kızarmış istavritleri, çok sevdiğim 16. ve 17. yüzyıl Hollanda ölüdoğa resimlerinin hatıralarıyla ifade ettim.
GRANT GEE: ... herkes bir şekilde bir şeylerin merkezinde olmadığı hissine kapılabiliyor. Ve bu da son derece evrensel bir his sanki.
Demek ki, kalbimiz kırılmadan şeylerin sırrını anlamamıza imkân yoktur.
Bir gün Türkiye’de zenginleşecek, Batı’da olduğu gibi müzeler, kütüphaneler, arşivler kurulacak ve o gün bütün bu eşyanın ve kendi çabalarının kıymeti bilinecekti.
Sayfa 49Kitabı okudu
Füsun'un (birinci kutudaki) küpesinde de görünce heyecanlandı. Daha sonra, Aristo'nun anlarını birleştiren çizginin de (yani Zaman'ın) düz değil, spiral bir biçimi olması gerektiğini anladık. Kemal'in hikayesini an lattığı yatağın hemen yanındaki büyük delikten bakanlar, üç kat aşağıda müzenin giriş katında Zaman spiralini gö rürlerse "an"ları birleştiren çizginin Zaman'ı yaptığını an ladıkları gibi, şeyleri birleştiren spiralin de bir hikayeyi oluşturduğunu fark edeceklerdir. Kemal'e göre bir müze de yaşanabilecek en büyük mutluluktu bu: Zaman'ın Mekan'a dönüştüğünü görmek!
"Acının sürekli yanan kuvvetli bir kara lamba gibi içimi karartmaya devam ettiğini hissediyordum."