Sen Bu Kapıdan Çıkınca Ben Memleketsiz Kalıyorum . Kapıya dogru ilerleyip son sarılmayı son öpüşün gösterişli anlarını yaşamayı bir yana bırakıyorum , aklım yine gidişinde . Asansörün 3.kata gelişi ve gidişin .. burada bitmiyor sen asansörden inene kadar ben balkona koşuyorum göz hapsimden kaybolana kadar seni izliyorum . Elimde sigaram var . İzliyorum çünkü bir daha geleceğini bildiğim halde gidişin bile o kadar ihtişamlı ki beni büyülüyor,sanki evladımı o saatte sokağa yolluyorum tedirgin hissediyorum kendimi içim rahat değil çünkü sokaklar çok kötü,çok korkunç.Henüz sana söyleyemediklerim var “ hep benimle kal ” gibi .. Kalmazsın biliyorum ya da hiç gitmezsin . Sen benimleyken ben kendimi memketimde hissediyorum, evimdeyim gibi . Huzurlu , mutlu , rahat uyuyabiliyorum .Biliyor musun seni ruh eşimmişsin gibi hissediyorum. Belki bir gün yaşanırsa / belki bu korkularımı yenersen diye biriktiririm her şeyi sana dair ne varsa .. Bazı zamanlarda bazi yerlerde sadece hayallerimde olmaktan çıkarsın belki . Belki gercekten o hayalini kurduğum deli ama huzurlu aşkı seninle avaz avaz yaşarım. Senin benimle bu hayallerinin asla olmadığını bile bile üstelik..