bahçede çiçeklerimi izlerken tesadüfen bulduğum cansız kelebek bana bir çok şey düşündürdü...
düşüncelerimi yazıya dökersem uzun bir yazı olur. Kısaca şunu diyebilirim ki, ölümün ne zaman geleceği belli değil hatalar yapsam bile (ki hatalar yapacağım muhtemeldir) bu hayatı gönlümce yaşamalıyım sona doğru adım adım yaklaşırken pişman olmamak için.
Rainer Maria Rilke
Birinci Ağıt
Kim duyar, ses etsem, beni melekler katından? Onlardan biri beni ansızın bassa bile bağrına, yiterim onun daha güçlü varlığında ben. Güzellik güç dayandığımız Ürkü'nün başlangıcından özge nedir ki; ona bizim böylesine tapınmamız, sessizce hor görüp bizi yok etmediğinden. Her melek ürkünçtür. Kendimi tutar bu yüzden, yutkunurum.
Şu dünyada seni tanıyan seni önemseyen biri bile varsa o hayat güzeldir🥰
Sayılı zamanlar sona yaklaşırken en güzel en' im kızım beni neyin mutlu edeceğini hep bildi😍
O zaman alırım bir 45 🎂
"SEN, CÂHİLİYE ÖZELLİĞİNE SAHİP BİR ADAMSIN!"
👉Ashab-ı kiramdan Ebu Zer (r.a.), bir gün bir sahabî ile tartıştı. Tartışma esnasında sinirlerine hâkim olamayarak adamı, annesinin rengi sebebiyle kötülemeye çalışarak “kara kadının oğlu” dedi. Adam buna çok içerledi. Durumu gidip Hz. Peygamber (s.a.v.)’e bildirdi. Peygamberimiz Ebu Zer’i çağırttı. Ona böyle bir ifade kullanıp kullanmadığını
"Ben yenildim Rabbim , bir bir yaklaşırken sona her an biraz daha yaklaşırken sona gösterebileceğim ne bir yüzüm kaldı ya da kulluğum sana ben artık sabır istemiyorum yenildim ben artık yenilmişliğin altında Dilinde bir duası kalmış insanım ben senden sabır isterken sen bana sabır verdin ama benim sana imanım bu sabrı kaldıramadı yine yenildim rabbim
Sona yaklaşırken adım adım...
Bugün tanıdığım biri kanser tedavisine müspet bir sonuç alamayarak vefat etti. İnsan, etrafındaki insanlar bir bir eksildikçe sonun ne kadar yakın olduğunu idrak ediyor. Ve istemsizce de olsa sıra bana da geliyor, diye düşünüyor.
Dün akşam elimde Nurullah Ataç'ın bir kitabı vardı. İtiraf edeyim bana çok hitap etmiyordu, yarım bırakmak istemediğim için sabah çantama koydum. Metroya bindiğimde çıkarmaya üşendim ve telefondan Tanpınar'ın Yaşadığım Gibi'sini açtım. Musiki ile ilgili bölümüne gelmiştim ve musikiyi Tanpınar kadar işitip, özümseyip, kelimelerin ve
sona yaklaşırken
“Artık kitapla aramda neyi görüyordum biliyor musun? Seni, senin gölgeni, günün birinde önümden geçen o ışıklı görüntüyü.”
Notre Dame'ın Kamburu
