“Bu acıya dayanamıyorum. Kendime kızıyorum da; ama içinden çıkamıyorum. Dayanamıyorum artık. Bu şekilde yaşayamıyorum artık. Ne yapabilirim? Davranışımın ne kadar saçma olduğunu fark ediyorum. Size bunun nasıl bir acı olduğunu bile söyleyemem: Adeta fiziksel bir acı bu. Makul olarak şöyle demem gerekir: Kendimi kötü hissetmem için hiçbir neden yok, bununla birlikte ben kendimi kötü hissediyorum. Bu saçma bir durum. Her şeyin bana
bağlı olduğunu söylüyorlar sadece. Ben böyle olmak istiyormuşum gibi görünüyor. Bir yandan, etrafımda büyük bir boşluk hissediyorum. Gerçekten de kendi durumumdan umutsuzluğa kapılmaya başladım. Ne yapıyorum da ilaç yardımıyla bile iyileşemiyorum?
Kendimi suçlu hissediyorum. Utanç hissi duyuyorum. Kendimden nefret ediyorum, insanlık dışı bir şey bu: Artık dayanamıyorum. Bu acı beni bitiriyor. Bu acıyı beraberimde taşıma düşüncesi korkunç bir şey. Ölmek kolay değil. Kilo bile aldım. Umutsuzca boğulmamaya çabalıyorum. Öldüğümü hissediyorum.”
“Ortaya çıkan sonuçlar umut olmadığını gösteriyor. Şimdilerim korkunç ama durumum o kadar beter ki, geleceğim kaçınılmaz olarak bundan da umutsuz olacak. Özel söylemlerden kopamıyorum.
Belirlenmiş bir şeyden umudumu çekip alamıyorum. Yanılsamaya kapıldığım zamanlar kendimi iyi hissediyorum. Yapım gereği son derece gerçekçiyim. Bu ruh haline çöreklenmekten korkuyorum.”
“Değişeceğimi umarım: Bir şeyler ummak zorundayım. Hayat bana yaşanmaya değer gelmiyor. Huzurdan ziyade acı hissediyorum. Sonuç bir hayli olumsuz. Olumlu bir şeyler olacağına dair
kendimi kandırmalıyım. Daha önemli bir şeylere tutunmalıyım. Haydi yaşamaya devam edelim
Sayfa 52
Bebekler sarılmayla yıllar sonra genetiklerinde değişim görüyor
Bebeklerin kurduğu rahatlatıcı ve yakın temas miktarı, onların sadece sıcak, rahat ve sevilmiş olmalarını sağlamaz. 2017de yapılan bir çalışma; bunun aslında bebekleri moleküler seviyede etkileyebileceğini ve etkilerinin yıllarca sürebileceğini söylüyor. Çalışmaya dayalı olarak, daha az fiziksel temas kuran ve erken yaşta daha sıkıntılı olan
Neden mi hep ilerisini düşünüyorsun...
Şimdiye kadar eğitim sonuç odaklı olmuştur: Ne öğrendiğinin önemi yoktur; önemli olan şey, bir ya da iki yıl sonra gelecek olan sınavdır. Bu geleceği önemli kılar, şimdiki zamandan daha önemli kılar. Bu şimdiki anı gelecek için kurban eder. Ve bu senin yaşam tarzın haline gelir; sen her zaman anı, o an mevcut olmayan bir şey için kurban edersin. Bu hayatta muazzam bir boşluk yaratır.
